72. December 2018 Journal (Day 2161-2191)

December 01, 2018
Saturday
Year VI-335

^12Z-E. Akalain mo nga naman ang panahon, hindi akalaing sumapit na sa buwan ng Disyembre, hudyat na malapit na talaga ang Pasko at dadako nanaman sa panibagong taon, kaya naman ang nadaramang lamig ng panahon, lalo pang sumisidhi at umaatikabo, lalo pa tuloy tinatamad sa pagbangon subalit bumangon pa rin ako pagkat tanghali na. Gaya nitong mga nakaraang araw ay pagsusulat at edit muli ng kwento ang aking napagkaabalahan bilang pampalipas oras. Bakit ganon at tinamaan muli ng pagkablangko ng utak, wala tuloy maisip na maidudugtong. Nang tuluyan na talagang tamarin sa pagsusulat ng kwento gawa na wala nang maisip, gawaing bahay naman ang inatupag ko. Mga bandang hapon nang ipagpatuloy kong asikasuhin ang kwento at sarap nga naman maging Writer. Sa sobrang abala sa pagsusulat at edit pa, hindi namamalayan ang pagsipa ng gabi’t oras nanaman upang maghapunan na tamang-tama sa kanina pang kumakalam na Sikmura. Wala akong magawa nang gabing iyon kaya itinutok na lamang ang mata sa panunuod ng Telebisyon.

^12Z-F. Dahil ngayong araw ipinagdiriwang ang World HIV Day, patungkol sa mag-asawang mayroong HIV ang tampok na kwento sa Maala-ala Mo Kaya. Siya si Shiela na kinamumuhian ang mga taong may sakit na HIV dahil sa iniisip nitong pariwara’t marurumi silang nilalang subalit nang makilala nito si Rey at magkaroon sila ng anak, hindi nito akalaing may HIV pala at nahawaan pa sila mag-ina kaya ganoon na lamang kalaki ang galit ni Shiela na hanggang sa kamatayan ng kanyang kabiyak ay hindi nito nagawang samahan at ipinaramdam na mag-isa lamang. Sa takot na pandirihan sila ng mga tao lalong lalo na ang pamilya’y nagawa nitong ilihim ang tunay na sakit maging sa kanyang anak. Hindi naging normal ang kanilang pamumuhay pagkat kinailangan nilang manirahan sa Shelter kung saan kasama ang mga kapwa may HIV rin subalit kalaunan ay sinubukan pa rin nilang mamuhay ng normal at lumaban, sa kabila na batid natin ang HIV ay isang seryosong sakit na nakamamatay at hindi pa nagagamot.

^12Z-G. Nakaka-inspired lamang dahil nagawa nilang magpakatatag at lumaban mag-ina sa kabila na maaring limitahan ng ganung sakit ang kanilang pamumuhay at ipinamulat sa atin na hindi lahat ng mga may ganung uri ng sakit ay marurumi o sumasali sa mga prostitusyon, nararapat lamang na hindi natin sila husgahan, bagkus ay tulungan pa ngang maka-survive at pababain ang insidente ng mga taong nagkakaroon ng HIV at AIDS dahil sila ang mga sakit na hindi dapat balewain at lalong hindi dapat pandirihan. Sa kabila ng mga kinakaharap na problema sa pang-araw-araw, mas matindi pa ang problemang kinakaharap ng iba subalit lumalaban pa rin sila’t hindi hinahayaang magpanaig sa kanilang mga kahinaan.      

December 02, 2018
Sunday
Year VI-336

^12Z-H. Naghuhumindig na ang kaliwanagan sa labas nang ako’y magising. Habang nag-aalmusal ay bigla akong inutusan nina Mama na magtungo muli kina Tita Cleo upang kuhain ang ilan sa mga dala nilang pasalubong na galing Batangas. Saktong wala naman akong gagawin at sa kagustuhan na rin makapaglakwatsa, mabilis pa sa guhit ng kidlat ang pagpayag ko, para makatulong na rin sa kanila kahit papaano ngayong wala pang maipapalamon pagkat nanatiling walang trabaho. Mga bandang Alas-nuebe nang mapagpasyahang kong umalis at minamalas lamang ng lagay na hindi na mapigilang makapagbitaw ng katagang lintik pagkat kung kailan nasa biyahe ako, bigla na lamang nag-alburoto ang Sikmura. Hindi ko inasahang magpupururot sa kabila na hindi naman kadamihan ang nilamon bago umalis at nagagawa pang pigilan sa una subalit sa sobrang sakit na tipong gustong-gusto nang isilang ng masamang laman, hindi ko na kinaya hanggang sa napagpasyahang bumaba na lamang kahit hindi pa nakakarating ng terminal at naghanap ng mapagpaparausan.

^12Z-I. Sa sobrang pagmamadali ko sa paghahanap ng palikuran dala na babagsak na, hindi namalayang sa babae ako pumasok. Maigi na lamang, walang gumagamit ng palikuran at tanging Janitor lamang ang naroroon na siyang nagpabatid na sa Girl’s Comfort Room pumasok kaya hindi naman nakakahiya at kung makita man nila, sasabihing “Kagaya nila ako, I have what you have too”, mga ganung litanya. Hindi pa natapos ang kalbaryong aking sinasagupa pagkat sa labis na pagmamadaling maisilang ang masamang laman, naihian na ang pantalon at underwear, saktong wala pang tubig nang makapaghugas naman ako kaya hindi mapigilang makapagsabi ng “Shit” at “Oh men” na tipong literal na nangyayari sa akin. Hindi ko mawari kung anong mayroon sa araw na ito’t minamalas-malas talaga ng lagay at napaka-clumsy ko.

^12Z-J. Ang hirap nga naman kapag inabutan ka ng pagsakit ng Tiyan pagkat gaya ng panganganak, hindi mo mapipigilan ang paglabas nito’t kung saan-saan na lamang dadatnan. Para talaga akong napaanak nang wala sa oras nang panahong iyon. Sa kabila na inabutan ng pag-aalburoto ng Sikmura’y hindi napurnada ang pagtungtong ko sa Novaliches at sa halip na ipihit na ang yapak kina Tita Cleo ay tumungo muna ako sa Dental Clinic kung saan nagpapabunot ang Tita Susan. Saktong binubunutan na ito pagkatungo ko roon at hindi ito kaagad pinaalis ng Dentista pagkat mataas ang dugo nito kaya naghintay muna kami. Nang bumalik sa normal ang dugo ng Tita ay saka lamang kami pinayagang umalis.

^12Z-K. Sina Harvey at Kuya Darrel lamang ang nadatnan namin pagkatungo roon at saktong wala ang Tita Cleo kaya di naman nilalamon ng hiya. Pagkabigay ng mga gulay at prutas sa akin na galing probinsya, hindi na nagtagal pa. Mabuti na lamang at matikas-tikas ang pangangatawan kaya kahit may kalayuan mula kina Tita Cleo hanggang sa terminal ng Jeep doon sa Sangandaan ay nagawang bitbitin ang napakabigat na plastic bag. Dulot ng matinding pagkahapo’y diretso pahinga ako pagkatungtong ng yapak sa tahanan. Kinagabihan muli at dahil wala nanaman magawa, nilibang ang sarili sa panunuod ng Telebisyon. Saka lamang napagpasyahang matulog nang tamaan ng antok. Kahit hindi maganda ang mga naganap sa akin sa araw na ito na halos isumpa na’y nanatili pa ring positibo at umaasang magiging maganda ang kakaharaping kinabukasan.             

 

December 03, 2018
Monday
Year VI-337

^12Z-L. Di mo akalain ang takbo ng panahon at sumapit nanaman pala sa araw ng Lunes, panibagong simula para sa buong linggong ito na may pag-asa. Gumising ako na may kasiglahan ang kalooban kaya matapos mag-agahan ay daglian nang inasikaso ang mga gawain sa pang-araw-araw, ang gawaing bahay. Hanggang kailan kaya ganito na taga-linis lamang ng bahay, sa halip na kumakayod na ko para makatulong na sa pangangailangan. Sa kabila na ganito na lamang ang aking gawain, umaasa pa ring makakamtan kung anuman ang hinahangad ng puso, magtiwala lamang at manalig parati sa maykapal. May mga bagay talaga sa Mundo na akala mo, hanggang doon na lamang subalit may iaangat pa’t iyon ang aking pinanghahawakan sa ngayon, kaya walang dahilan para mawalan ng pag-asa.

^12Z-M. Nang makapagwalis at punas-punas, pagsusulat ng kwento ang sunod na pinagkaabalahan. Nang magsawa sa kakasulat at dahil wala talagang magawa, ni wala din kumakausap, heto muli ang matang itututok sa panunuod ng Telebisyon ang gugulin ang pagsi-Siyesta kapag tinamaan na ng pagkaantok. Ganoon man palagi ang aking gawain, ang mahalaga’y hindi nakakagawa ng bagay na lubos na hindi tanggap ng lipunan maging ng Diyos. Hindi masama ang magpakasarap basta siguraduhing tapos na ang lahat ng responsibilidad at ganap sa buhay. Pagkamulat ng mga mata’y ipinagpatuloy ko ang pagsusulat ng kwento.

^12Z-N. Habang aligaga sa pag-iisip at pagsusulat ng kwento ang biglang pagbisita ng Tita Susan. Masaya ako dahil may pasalubong muling matatanggap at malalamnan ang sikmurang hayok sa pagkain. Ang kaninang bahay na balot sa katahimikan pagkat kapwa abala, biglang umingay dulot ng samu’t saring kwento ng Tita Susan at gaya ng Auntie Andrea ay hindi ito nauubusan ng sasabihin. Maging sa gabi’y tanging pagsusulat lamang ng kwento ang pinagkaabalahan. May kalaliman na ang gabi naisipang matulog at nagpapasalamat dahil nairaos muli ang araw na ito nang walang pangyayaring hindi kanais-nais.            

December 04, 2018
Tuesday
Year VI-338

^12Z-O. Nagising na lamang ako sa lakas ng pag-uusap nina Papa at Tita Susan na kung pakikinggan ay napakaseryoso ang laman ng kanilang usapan patungkol sa pananim nito sa probinsya na diumano’y sinira ng isang tampalasan. Sa una’y nakikinig lamang ako sa mga hinaing ng Tita Susan at talaga namang nanggagalaiti ito sa galit na kulang na lang daigin ang isang bulkan na nag-aalburoto. Marahil, kahit naman sino sa atin na ang bagay na dugo’t pawis ang pinuhunan, mapalago lang ito at makamit ang minimithi, sa isang iglap ay mawawalang parang bula dahil sa mga mapang-abusong tao. Lubos kong nauunawaan ang Tita sa kanyang pinagdaraanan kaya kahit usapang pangmatanda’y lakas loob nang nakisingit at pinakinggan ang mga natatago pa nitong bangis na ngayo’y halos ayaw nang magpaawat habang inilalahad. Nakakagigil lang dahil pinaghirapan niya talaga ang pananim, tapos sisirain lamang ng walang hiyang tao.

^12Z-P. Di niya inisip na hindi siya ang nagpakahirap sa pagpupunla ng pananim, tapos sisirain na lamang ng basta-basta at bukod sa nakakagigil ay nakakapanghinayang makitang napupunta lamang sa wala ang lahat ng iyong pinaghirapan. Dapat talaga sa mga taong walang ginawa kundi maminsala nang may gamit nang may gamit, ipinalalasap kung anuman ang ipinalalasap sa mga taong nagiging biktima nila nang sa ganon ay magtanda’t iba na talaga ang Mundo ngayon, marami nang mga taong mapang-abuso’t hindi iniisip ang magiging damdamin ng kapwa. Kahit di ako kabahagi sa mga pinagdaraanan ng Tita Susan na bakas sa mukha ang panlulumo’y nakaramdam pa rin ng panggigigil dahil sa kwento nito.

^12Z-Q. Kalaunan ay kumalma naman ito’t hindi nalagutan ng ugat dulot ng galit dahil High Blood ito. Balak ko sanang mag-apply ngayong wala namang ginagawa, kaso tinamaan ng pagkatamad pagkat maulan ang panahon at may kalamigan pa. Dahil hindi natuloy ang balak ay nagwalis at punas na lamang ako. Katamad nga naman ang magkikilos-kilos sa panahong maulan at gusto’y igugol na lamang sa maghapon ang sarili sa pagtulog. Kinahapunan at dahil hindi naman ako makalabas ng bahay dulot na nag-uulan-ulan ay tanging pagsusulat na lamang ng kwento ang pinagkaabalahan maging sa gabi. Gaya ng mga nakalipas na gabi at dahil hilig ko talaga ang magpuyat ay mga hating-gabi na napagpapasyahang matulog. Mabuti na lamang at nanatili pa ring mapusyaw ang mukha’t nagniningning ang mga mata sa kabila ugali ko ang magpuyat.                            

December 05, 2018
Wednesday
Year VI-339

^12Z-R. Damang-dama na ang simoy paskong panahon kaya ang resulta’y naging pahirapan sa akin ang bumangon at ibig pang ibalot ng husay ang buong katawan sa napakakapal na kumot. Dahil ngayong araw ang Check-up at examination naming magpapamilya para malaman kung may nahawaan ba si Papa mula sa sakit nitong Tuberculosis, maagang nagising ang bawat isa sa amin subalit silang tatlo muna nina Mama ang nagtungo sa barangay at naiwan kami ng Kuya Al. Nang makauwi si Mama ay saka lamang ako nagtungo’t saktong ineeksamin pa sina Papa, ate maging na rin si Anya pagkatungo roon.

^12Z-S. Akala ko’y simpleng paglalagay lamang ng laway o plema sa tube ang gagawin subalit nagkakamali pagkat kailangan maabot ng dami ng plema ang itinakdang marka sa tube bago mo iyon ibigay sa taga-eksamin at sa totoo lamang ay magkandaduwal-duwal ako habang pilit na inilalabas ang plema mula sa lalamunan. Maayos ang pakiramdam ko nang mga oras na iyon, walang ubo o sipon kaya lubhang nahirapan sa pagpapalabas ng plema at kailangan ay ma-meet ng amount nito ang hinihinging dami ng plema at muntikan na talaga akong masuka. Nang sapat na ang nailabas kong plema’y daglian na itong ibinigay sa taga-eksamin subalit nanghinayang nang i-reject nito pagkat may halong residue ng pagkain, kailangan ko tuloy umulit para maging valid ang magiging resulta. Saka lamang ako tuluyang nakaraos nang sa pangawalang subok ay tanggapin na ang tube.

^12Z-T. Hiling ko lang sana na kalugdan ng aming loob ang magiging resulta walang nahawa ni isa sa amin o sana, sa magiging resulta’y magnegatibo na si Papa mula sa Tuberculosis. Dahil marami pang examination ang ipapagawa kay Anya, umuna na ko sa kanila. Malapit nang magtanghali subalit hanggang sa mga oras na iyon ay hindi pa sila dumarating at kalam na kalam na ang Sikmura sa kagutuman, wala tuloy ibang ginawa kundi batiin ang gutom at tila mahihimatay na dulot ng pagkalam. Saka lamang talaga nakapagpananghalian nang makauwi sila’t parang isang buwan ang lumipas kung makalamon.

^12Z-U. Kinahapunan at gawa na nababagot muli ng lagay, heto muli ako na gagamitin ang mga nalalabing oras sa pagsusulat ng kwento’t pag-online sa mga Social Media bilang pampalipas oras. Sa sobrang abala ko’y hindi namamalayan ang pagsipa muli ng gabi at kasabay ng pagkagat ng dilim ay pagkabuhay muli ng kaingayan sa aming lugar at nakakairita man ang kanilang boses ay walang magagawa kundi magtiis, di mo rin naman sila masasabihan at dahil may pagkasuwapang, sila pa ang may ganang magalit at magmataray. Minsan, iniisip ko na sana kahit hindi Alas-dyis ay may curfew pa rin, nang sa ganon ay tahimik at iwas-gulo pa. Dulot ng nakagawian, may kalaliman nanaman ang gabi nang maisipang ihimlay ang sarili sa matigas ngunit komportableng kamang pwedeng maging upuan.                      

December 06, 2018
Thursday
Year VI-340

^12Z-V. Dahil may lakad ngayong araw upang maghanap ng trabaho, maaga akong nagising at bumangon. Habang ako’y nagbibihis at handa-handa ay anong ganda talaga ng dumating na umaga sa akin, napakakulay at mukhang magiging maayos sa maghapon, nasira lamang dahil sa ate kong napakapakilamera. Sadyang marami itong satsat, di na lamang manahimik at hayaan sa aking ginagawa’t bukod sa kuda nang kuda na tila dinaig pa si Mama, nagawa pa nitong insultuhin at husgahan ako. Nang una’y nagagawa ko pang palampasin ang mga patutsada nito sa akin subalit hindi na tama ang kanyang mga sinasabi’t nakakasugat na ng damdamin kaya nagsimula nang magliyab ang nasa dibdib hanggang sa di nga mapigilang komprontahin ito. Mistulan nanaman kaming aso’t pusa kung mag-alitang dalawa at ano ba talagang problema niya sa akin?

^12Z-W. Madalas ay palagi niya kong pinagagalitan at tinatarayan pa. Sa totoo lamang ay hindi ko mawari kung paano kami napunta sa ganong sitwasyon na malayo ang loob sa isa’t isa, ni hindi magawang magkasundo sa iisang bagay, palibhasa kagustuhan lamang palagi nito ang ibig masunod at hindi marunong tumingin ng kanyang pagkakamali at rumespeto ng kung anuman ang pananaw ng iba gaya ko. Aminado ako na hindi perpektong tao, lalong-lalong hindi perpektong kapatid sa kanya subalit kahit papaano’y sinusubukan kong magbago’t maging mabuting kapatid sa kanya subalit bakit ganon, di niya iyon makita sa akin. Ang problema sa kanya, hindi talaga nito ma-appreciate ang lahat ng kabutihang nagawa ko sa buhay kaya puro masasama’t mga kamalian lamang ang nakikita niya sa akin.

^12Z-X. Tingin nga niya sa akin ay parang isang taong walang kwenta at wala nang nagawang tama, sa kabila ng naitulong ko, di lamang sa kanya kundi sa pamilya namin! Tingin niya sa akin, isa akong criminal sa kanya kaya ganon na lamang siya makapagsalita sa akin na halos ikadurog ng loob. Labis-labis ang sakit na tinatamo ko mula sa kanya at dala ng sama ng loob, hindi ko na napigilan pa ang sariling sumbatan siya’t ipamukhang maling-mali siya sa mga bagay na ibinabato sa akin. Talaga ngang nagbago na ang nakakatanda kong kapatid, hindi na siya tulad ng dati na maunawain at mararamdaman mo ang kanyang pagkalinga, ibang-iba na talaga siya pagkat siya na yung tipong tao na mapagmataas at makitid ang pag-iisip.

^12Z-Y. Kung hindi niya ma-appreciate ang mga ginagawa ko’y wala nang dapat pang gawin, pagkat siya na ang totoong may problema! Tumigil naman kami sa pagbabangayang dalawa nang mapansing nababalisa na si Papa. Dulot ng pagka-badtrip at nawalan na rin ng gana dahil sa pangyayaring di inasahan, napagpasyahang ipagpaliban muna ang paghahanap ng trabaho. Sa yamot ko, naglaba na lamang ako at lahat ng sama ng loob ay sa pagkukusot inilabas. Kung makapagsalita’y akala siya parati ang tama, samantalang sa ginagawa’t sinasabi nito sa akin, sino ang higit na masahol sa amin? Lahat ng sama ng loob ko sa kanya, itinuon na lamang sa ibang bagay gaya ng paglalaba, paghuhugas ng plato’t pagwawalis, para wala naman masabi ang ate pagkat hiyang-hiya naman ako sa kanya!

^12Z-Z. Hanggang kailan kaya kami ganito, nag-aaway at nagkakasakitan ng loob sa isa’t isa. Hindi ko naman ginusto na maging ganoon kaming dalawa subalit sa ugali niya rin kasi na hirap pakitunguhan. Matapos ang lahat ng gawaing bahay, nuod muli ako ng Telebisyon para tuluyan nang makapag-move on ang loob. Kinahapunan, pagsusulat muli ng kwento ang aking inatupag. Pagsapit muli ng gabi, umalingawngaw nanaman ang kaingayan sa labas dulot ng mga tambay, kaya pa lalo tuloy hindi makapag-concentrate sa ginagawa’t kung makahalakhak ng husay at tili pa’y kala nakamit na ang langit na kanilang minimithi, nakakaasar. Alas-dyis na at ang dapat sana’y makakamtan na ang mapayapang kapaligiran subalit nagkakamali’t tila wala nga silang kasawa-sawa, di tuloy ako makatulog.                         

December 07, 2018
Friday
Year VI-341

^13A-A. Umaga nanaman pala’t kaya ang ingay dulot ng mga tsismosa’y namamayagpag na’t talaga namang buhay na buhay kung sila’y magpalitan ng kuro-kuro sa isa’t isa, walang kasawa-sawa kung pag-usapan ang buhay na buhay, sa halip na sariling buhay at anak ang kanilang intindihin. Mga tao talaga dito sa amin, hindi mo matantsa ang mga pag-uugali’t kailangan mo na lamang makisama nang sa ganon ay hindi masangkot sa gulo at sila rin ang malalapitan oras na ikaw ay nangangailangan. Eksakto Alas-otso na pala ng umaga kaya hindi na nagpatumpik-tumpik pa sa pagbangon kahit namumugto pa ang mata sa kaantukan at daglian nang nag-almusal. Matapos mag-almusal at para wala naman masabi ang napakagaling kong kapatid na walang ibang ginawa kundi pasaringan ako, inasikaso na ang gawaing bahay. Mga bandang tanghali nang magtungo muli ako sa Novaliches pagkat may ipinabibigay muli sa amin si Tita Susan na mga pasalubong galing probinsya.

^13A-B. Sa sobrang trapik na halos dinaig pa ang pagong sa pag-usad, inabot ng halos tatlong oras bago makarating doon at sa halip na magtungo sa bahay ng Tita Cleo ay nagtungo pa ko kung saan namamasukan bilang mananahi ang Tita Susan. Kahit abalang-abala ito sa pagtatahi’y nakakatuwa dahil nailalaan pa rin nito ang oras upang makipagkwentuhan at kamusta sa akin at mas maigi na siya ang kasama pagkat sa totoo lamang, kahit minsan ay naiimbyerna dala ng pagiging pakilamera nito sa akin, may katangian pa rin akong gusto sa kanya at iyon ay pagiging maalalahanin at maarugang tiyahin sa akin sa kabila ng aking gulang, bukod pa roon ay marunong siyang mag-appreciate sa mga bagay na naipapakita ko kaya naman madalas ay ibinibida niya ko sa kanyang mga katrabaho, di tulad ng iba na kahit anong husay at buti ang gawin mo, masama pa rin ang tingin nila sa’yo dahil nga, wala appreciation at sarap manumbat sa mga taong hindi maka-appreciate!

^13A-C. Kung ako ang tatanungin, sana gaya na lamang ng Tita Susan ang mga taong nakakasama ko sa bahay. Mga bandang Alas-singko nang magtungo kami sa bahay at pagkabigay ng mga pasalubong, sa takot na abutan ng gabi sa pag-uwi’y kaagad na kong nagpaalam sa kanila at nagpasalamat. Biglang nagliwanag ang mata ko nang bigyan ni Tita Susan ng pera kaya tiba-tiba muli ako’t masiglang-masigla pa rin sa kabila may kabigatan ang binuhat mula sa kanila hanggang Sangandaan. Hindi naman ako gasinong sinagupa ng trapik subalit pagkatungtong ng Commonwealth Highway ay may bagay akong hindi inasahan at napaghandaan pagkat naging pahirapan ang pagsakay. Hirap nga naman ang mag-commute kapag inabutan ka ng rush hour at makikipag-unahan at agawan ka talaga sa sasakyan. Kahit hirap na hirap dulot ng dalahin ay nakipagbalyahan pa rin sa mga kapwa pasahero, makasakay lamang at wala nang pakialam kung standing ovation kahit sa buong biyahe. Sa kabila niyon ay ligtas pa rin naman akong nakauwi’t di nalamog mga dalang prutas at gulay mula sa gitgitan.                  

December 08, 2018
Saturday
Year VI-342

^13A-D. Ingay mula sa labas ang tumapos sa masarap kong pagtulog. Umiiral muli ang malamig na panahon kaya tinatamad pang bumangon subalit kinailangan ko nang awatin ang sarili sa kama pagkat marami pang dapat asikasuhin. Sa kabila ng mga kinakaharap sa mga pang-araw-araw ay matuto pa ring maging maligaya at magpasalamat sapagkat pinagkalooban ka muli ng panginoon nang panibagong araw at hindi solusyon ang pagpapatiwakal upang matakasan ang kinakaharap na problema. Matapos mag-agahan, pagsusulat muli ng kwento ang inatupag ko. Habang aligaga ako sa pagsusulat nang hindi matapos-tapos na kwento’y naasiwa lamang nang bahagya pagkat nagtitiis na nga sa ingay ng mga tambay at hinahayaan sila, hindi pa nakuntento’t pinagkakalampag pa ang harapan ng sarado naming tindahan. Pagsasabihan ko sana, kaso biglang nagsipagtakbuhan, di ko tuloy nalaman kung sinong mga walang hiyang pangahas ang lumalapastangan sa harapan ng aming tindahan pagkat nasa loob ako ng kwarto.

^13A-E. Mga kabataan talaga rito sa amin, walang mga modo at bibihira na lamang ang matitino’t pinalaki ng maayos ng magulang. Tuloy ako sa pagsusulat ng kwento hanggang sa magtanghaling-tapat. Balak ko sanang ipagpatuloy ang pagsusulat ng kwento matapos mananghalian, kaso tinatamad na sa hindi malamang dahilan. Hindi ko mawari kung bakit nga ba tinatamad at gusto parati’y maghapon na lamang nakahilata. Nang manumbalik ang dati kong kasipagan at dahil nababagot ng lagay, naisipan kong ilaan ang oras sa pagkukumpyuter. Saktong naghihingalo na ang liwanag nang makatungtong ang yapak sa tahanan at maghahapunan na rin kaya pagkalapag na pagkalapag ng ulam ay diretso na si ako sa paglamon na tila isang taon ang tiniis. Hindi pa ko madapuan ng antok kaya naisipan munang manuod ng telebisyon.

^13A-F. Bukod sa nakakapagbigay ng inspirasyon sa libo-libong mga manonood ay nagpalakas din ng loob nang matunghayan ang isang kwento sa Maala-ala Mo Kaya ang magkapatid na buong tapang na nilabanan ang mga taong nagtatayo ng minahan sa kanilang isla, kahit isang matibay at malaking pader pa ang kanilang makakabangga. Sa kasawiang palad, dahil sa paghahangad na ma-preserve ang isla mula sa minahan, napahamak ang isa sa kanila hanggang sa bawian na nga ito ng buhay subalit hindi naman iyon naging hadlang at nagpatuloy pa rin ang kanilang laban kasama ang mga taong bayan hanggang sa isa-isa nang nagsisipagsara’t alisan ang mga Mining Company at nagtagumpay sila. Tunay ngang kailangan munang dumaan sa matinding hirap at sakripisyo bago mapasakamay ang tagumpay.                         

December 09, 2018
Sunday
Year VI-343

^13A-G. Inabot nanaman ako ng liwanag sa paggising gawa na may kasibaan sa pagtulog. Wala muli akong magawa kaya gawaing bahay ang aking inatupag at pakikipagkwentuhan na rin kina Mama. Habang may bagay akong nabanggit sa kanila, sa hindi inaasahan ay bigla na lamang binara ng ate at pinapalabas na wala akong ibang ginawa kundi kalokohan, bagay na hindi ko matanggap kaya sa muling pagkakataon ay bangayan kaming dalawa. Hindi ko mawari kung ano ba talaga ang problema niya sa akin at marahil, kahit anong gawin kong pagpapakabait at buti, balewala iyon sa kanya sapagkat hindi ko na mababago ang tingin niya sa akin na masama. Sawang-sawa na ko’t wala nang dapat pang patunayan sa kanya sapagkat hindi na iyon mahalaga’t siya na ang may problema.

^13A-H. Nakakainis na nakakagigil lang pagkat masyado na niya akong nahuhusgahan sa bagay na kailanman ay hindi magagawa at halos kriminal na nga ang tingin. Kung patuloy na ganyan ang mga ipinapakita niya sa akin na mapagmataas at sariling paniniwala lamang ang inuunawa, malabo nang magkaayos kaming dalawa. Pagsapit ng hapon at dahil sinabihan ako ng Ninang Edith na ibibigay siya sa akin na Aguinaldo, may tuwa’t kasabikan akong nagtungo sa kanila. Saktong si Tita Dinya lamang muli ang aking nadatnan at sa kabila na wala si Ninang Edith ay natanggap ko pa rin naman ang pamasko sa kanya. Naghuhumiyaw ang tuwa sa dibdib pagkat may kalakihan ang aking natanggap at napakalaking tulong talaga para sa mga gastusin ko sa paghahanap ng trabaho. Pagkaabot ng Tita Dinya ng pera mula kay Ninang Edith, sa halip na umalis ay nakipagkwentuhan muna sa kanya.

^13A-I. Wala pang balak umuwi sa kanya at dahil malapit lamang mula sa kanila ang bahay nina Myrrh, naisipan ko nang bumisita sa kanila. Pagkatungtong at bukod kay Myrrh ay naroroon din ang asawa’t biyenan nito kaya masaya sa loob ng bahay nila at nakakatuwa dahil muli kaming nagkita. Kamustahan at kwentuhan muli kaming dalawa at lalo pang sumaya ang usapan nang makapag-video call kay Nikki. Nakaka-miss ang samahan naming tatlo at parang Tres Marias kaming magkakaibigan. Sana dumating muli ang panahon magsama-sama muli kami. Dahil saya, napasarap ang pananatili ko sa kanila, kaya ang resulta ay inabot na ko ng gabi sa pag-uwi. Dahil maaga pa magigising bukas pagkat may Interview, maaga akong natulog.                     

December 10, 2018
Monday
Year VI-344

^13A-J. Magkahalong kaba at sabik ang nadarama sapagkat ngayong araw ang aking Interview at dahil sa Ayala, Makati pa iyon, may kalayuan mula sa amin, hindi pa nga nagmumulat ang haring araw ay gumising na ko at naghanda-handa. Nahirapan lamang ako kumilos ng mabilis sapagkat may kalamigan ang panahon at katamad pang maligo subalit kailangan itong gawin. Inasahan kong maiipit sa trapik at dahil bandang Alas-otso gaganapin ang aking interview at sa takot na mawalan ng tiyansang matanggap kapag mahuli ng dating, Alas-sais pa lamang ay umalis na ko ng bahay. Pagkatungtong ng highway, mapakamot ng ulo sa dami ng mga pasaherong nangangarap na makasakay at makapunta ng maaga sa kanilang pupuntahan, kaya ang kinahantungan ay naging pahirapan sa akin ang pagsakay. Lalo tuloy sumisipa ang kaba sa dibdib at hindi na maiwasang isipin na baka mahuli na.

^13A-K. Kinailangan ko pa talagang makipaggitgitan bago tuluyang makasakay at dahil naha-hassle na ng lagay, napapaisip na kung kakayanin pa bang makapagtrabaho kung sakaling matanggap doon. Punuan ang bus kaya tiis-tiis muna sa pagtayo subalit may naupuan naman kaagad, iyon nga lang, pagkadako ng EDSA, usad-pagong na ang sinasakyan at ano pa nga bang bago sa isang highway na walang pinipiling panahon sa pagiging trapik at ikayayamot mo talaga ang biyahe kapag napadaan doon lalo na kapag may hinahabol. Alas-siete y medya na, subalit nasa Cubao pa lamang dulot ng kabagalan, malayong-malayo pa sa Ayala. Dahil naipit sa napakatinding trapik, bandang Alas-nuebe nang tuluyan akong makatungtong sa Ayala at maging doon, dama mo ang trapik at kawawa marahil ang mga nagtatrabaho roon na malalayo ang bahay pagkat araw-araw kakaharapin ang makaubos-pasensiyang trapik at kailangan, Alas-kwatro pa lamang ay nasa biyahe ka na.

^13A-L. Pagkalapag ng yapak sa RCBC Plaza, kung saan gaganapin ang aking Interview. Dahil hindi pamilyar ang lugar sa akin, nagtanong-tanong pa kung saan ang kumpanyang makikipagpanayam sa akin at dahil karamihan sa mga napagtanungan, hindi alam ang Company na iyon, napapaisip na tuloy na baka Scam lamang ang na-aplayan ko sa Internet hanggang sa mapagpasyahang huwag nang puntahan ang interview pagkat masyado nang late at nakakahiya naman sa kanila. Para hindi naman masayang ang pag-alis ko ng bahay at dahil ipinanganak na isang pangahas, naisipan ko pang magtungo sa Mall of Asia para doon na mag-apply.

^13A-M. Sa LBC ko naisipang mag-apply subalit pagkatungo mismo sa kanilang Head office, abot-langit ang pagkadismaya nang hindi tanggapin ang aking application pagkat cut-off na sila ng ganong oras. Sinubukan kong makiusap kaso wala na silang magagawa pa pagkat nasa pamunuan na ang desisyon at saktong wala naman sila doon. Gustong-gusto ko na talagang umuwi pagkat wala naman nangyayari at labis nang nadidismaya subalit sinubukan ko pa ring magbakasakali at naisipang mag-apply sa Telstra. Bago sumabak sa kanilang Interview, sumailalim muna ako sa kanila assessment at medyo nahirapan lamang ako pagkat puro abstract at kailangan mabilis kang mag-isip kaya mina-mani na lamang ang pagsagot.

^13A-N. Nang sumunod na part, bigla akong ginanahan pagkat Personality Test na at dahil Psychology Graduate ako, minanipula ko ang pagsagot para maging fit sa kanilang company ang resulta at lumaki ang tiyansang matanggap kahit pakiwaring ligwak sa unang bahagi ng assessment. Nang matapos ang aming assessment, pinaupo muna kami sa Lobby for the result. Maya-maya pa’y bigla na lamang ako tinawag at malungkot na balita dahil hindi ko naipasa ang kanilang assessment. Kaagad naman natanggap ng loob ang kanilang pasya pagkat nagbakasakali lamang ako. Balak ko pa sanang mag-apply sa iba pang Company o magpatihulog na lamang sa mga makukulit na head hunters, kaso hapon na’t tinatamad na ko. Sa layo ng biyahe, diretso pahinga ako’t tikom ang bibig kina Mama pagkat wala akong napala. Kahit sadyang napakailap sa akin ang magkaroon ng trabaho na tila dinaig pa ang ibon, buo pa rin ang pag-asa ko’t iyon lamang ang panghahawakan.                             

December 11, 2018
Tuesday
Year VI-345

^13A-O. Bandang Alas-tres ng madaling nang magising dahil may Interview muli ngayong araw sa Makati subalit dahil may kalayuan sa amin at nakakatamad ang magtungo roon, napagpasyahan huwag nang daluhan at ipagpatuloy ang pagtulog. Marami pa namang opurtunidad na hindi hamak na mas malapit at iyon ang nagpapanatili ng aking pag-asa. Eksakto Alas-otso na pala ng umaga nang muli akong magising at dahil walang balak na mag-apply ngayong araw, buhay katulong muli ako. Maya-maya pa’y biglang nag-chat sa akin si Marc, na aking nakilala nung training namin sa Concentrix at nang malamang mag-a-apply ito, biglang nagbago ang isip ko’t daglian nang nagbihis at handa. Sa SITEL namin naisipang mag-apply doon sa Ortigas at dahil di naman kami magkasabay ni Marc na magtungo roon at unang beses pa lamang makarating doon, magkanda-ligaw-ligaw ako. Natagalan pa bago ako makarating ng tuluyan sa SITEL at saktong doon na kami nagkatagpo ni Marc.

^13A-P. Habang aligaga sa pagpa-fill up ng mga form ay ini-orient na kami at kapansin-pansin na karamihan na naroroon ay puro mga Internship sa halip na mga empleyado at sila pa mismo ang umasikaso sa amin. Matapos ang orientation, pumasok na kaming lahat na mga applicant sa testing room para sa assessment. Nakakatuwa dahil gaya sa Concentrix, may SVAR Test din sila at dahil pamilyar na sa akin ang ganung assessment, hindi na nangapa-ngapa pa sa paggamit niyon, ni hindi na nga nakinig habang binibigyan ng instruction kaagad nang nag-dial sa telephone kahit wala pang signal na magsisimula na.

^13A-Q. Pamilyar man sa akin ang ganung assessment, nahirapan pa rin sa pagsagot pagkat masyadong slang ang pagkakabigkas at hirap nga naman ng trabaho ng isang call center agent kapag ganong magsalita ang ‘yong customer, kailangan mahusay ka sa pakikinig. Bahala na sa magiging resulta mamaya. Nang matapos kaming lahat sa kanilang SVAR Test, pinapunta muna kaming lahat sa Calling area. Habang naghihintay ng resulta ay walang ibang maramdaman kundi kaba hanggang sa tinawag ang iilan sa amin kabilang kami ni Marc at nagtungo sa sinasabi nilang academy. Pagkatungtong ay ini-orient kaagad kami para sa training at isa-isang tinawag para ipakilala ang sarili in English.

^13A-R. Dahil batid kong hirap magsalita ng English at nagkakamali pa sa pronunciation, doble kaba ang naranasan nang ako ang sumalang subalit nilakasan ang loob sa pagsasalita. Nakakalungkot na nakakatuwa dahil Next year pa magsisimula ang aming training subalit may choice naman na ko. Matapos ang aming orientation ay kaagad nang umalis. Balak pa sana namin ni Marc na mag-apply sa iba, kaso mga kapwa pagod na’t tinatamad. Sa layo ng biyahe, diretso pahinga ako pagdating ng bahay. Kinagabihan at bilang libangan ay panunuod muli ng telebisyon ang inatupag. Nang tamaan ng antok sa mga mata, karaka-karaka nang inihimlay ang sarili sa higaang gaya ng prinsesa.               

December 12, 2018
Wednesday
Year VI-346

^13A-S. Panibagong araw, panibagong pakikibaka muli ang kakaharapin sa isang bagay na lubhang napakailap, ang paghahanap ng trabaho. Alas-singko pa lamang ng nagmamadaling umaga ako nagising at kaagad nang naghanda-handa pagkaalmusal. Dahil makakasama ko muli ang mga kapwa wala pang trabaho sa pag-a-apply, tumungo muna ng Litex upang katagpuin sina Abbie. Pagkalapag ng yapak, si Flor pa lamang ang nadadatnan ko na mukhang kanina pa naghihintay sa amin at ilang sandali pa nang sa wakas ay dumating na rin si Abbie kasama si Lhea. Sa Globe, doon sa Seneca Plaza na sinasabi ni Lhea namin balak mag-apply at sa hindi inaasahan ay nagkaroon ng aberya pagkat naligaw kami at nakaabot na ng Maynila, kahit sa loob lamang iyon ng Quezon City, kinailangan pa tuloy mamasahe’t nakakapagod. Dahil naligaw ng lagay at sa layo ng binagtas, pawisan at paguran kaming nakarating doon.

^13A-T. Pagkalapag ng nagkikinisan ngunit dry na yapak, kaagad nang nagpasa ng resume subalit sinabi ng gwardiya na mamayang Ala-una pa raw kami mai-interview gawa na wala ang HR, naghintay pa tuloy kami. Habang naghihintay ay tamang kwentuhan lamang ang ginawa naming apat at sana nga ay matanggap kami pareho roon para sama-sama pa rin at happy ang work. Dahil kapwa gutom na, doon na rin nananghalian. Pagpatak ng Ala-una nang dumating ang HR at isa-isa na kaming tinawag. Unang tinawag si Flor at kahit habang naghihintay ay walang ibang maramdaman kundi kaba, iniisip kung ano kayang tanong ang ibabato sa akin at sana makasagot. Sumunod na tinawag si Lhea at Abbie at saktong ako pa yung kahuli-hulihang tinawag sa aming magkakasama at pagkapasok na pagkapasok ay lalo pang sumidhi ang kaba subalit nakakaya ko naman.

^13A-U. Bago kapanayamin, may pinagawa pa sa akin at iyon ay pinag-type at basa. Matapos ang assessment, halinhinan na kong kinapanayam at medyo basic lamang ang tanong kaya nakakayang sagutin subalit nang tanungin kung paano makukumbinsi ang Customer kapag may ibebentang product, doon bigla napaurong ang dila ko at hindi alam ang sasabihin kaya humingi pa ko ng palugid upang makapag-isip at sa bait ng interviewer ay pinagbigyan naman. Pakiramdam ko, matapos ang interview, hindi ko na-impress ang interviewer pagkat aminadong hindi naging maayos ang pagsagot, dulot ng kaba at di mapigilan ang madismaya subalit umaasa pa rin na magkakaroon ng trabaho bago matapos ang taong ito. Dahil hapon na, hindi na ko pinasalang pa sa Final Interview at kaagad na kaming umalis.                      

December 13, 2018
Thursday
Year VI-347

^13A-V. Hindi na nakatuloy pa sa interview pagkat nakatulog nang husto at tinanghali na sa paggising. Kahit tinanghali ay naghanda-handa pa rin upang sa muling paghahanap ng trabaho subalit kung kailan naihanda ko na ang lahat ng kakailanganin ay biglang nadiskubreng nawawala ang aking pitaka. Hinalughog kung saan-saan na halos mabaliw na dulot ng stress subalit hindi masumpungan hanggang sa tumimo sa isipan na nailagay pala ang wallet sa ibabaw ng Washing Machine doon sa labas nung gabing abala ako sa pagkulwit ng Cellphone. Pagkatungo sa may Washing Machine, wala na ang aking pitaka, para akong nanghina sa panlulumo at iniisip na baka inumit na ng magnanakaw. Kahit ganon na ang aking pag-iisip ay hinalughog ko pa rin ang kailaliman ng washing machine, nagbabakasakaling makikita subalit wala talaga kaya nakumbinsi nang marahil ay nanakaw na iyon habang lumilipas ang magdamag at ang laki ko talagang inutil pagkat hindi naisip na maipasok ang pitaka. Marami pa naman iyon laman na pera na siyang makakatulong sa akin sa paghahanap ng trabaho kaya para nang pinagsakluban ng langit at lupa ng mga oras na iyon at made-depress na rin.

^13A-W. Habang naghihinagpis na ang kalooban ay bigla akong nabuhayan nang makita nina Mama ang pitaka ko sa may tindahan. Ang ipinagtataka ko lamang ay paano napalagay doon samantalang hindi naman ako nagtungo sa tindahan nung gabing iyon at kahit pilit alalahanin ay wala talaga kaya napapaisip na marahil ay sina Mama ang naglagay ng pitaka sa tindahan. Todo tanggi pa si Mama nang tanungin kung siya ba ang naglagay ng wallet kahit mababanaag na sa mukha. Sa tagal bago mapasakamay muli ang wallet ay saktong patanghaling-tapat na, medyo tinatamad na ko kaya naisipang ipagpaliban muna ang paghahanap ng trabaho. Kinahapunan at dahil wala naman gagawin sa bahay, balak sanang maglakwatsa at magtungo sa birthday party ng aking inaanak, kaso tinatamad talaga at hindi ko mawari sa sarili kung bakit tinatamaan ng pagkatamad at nanghihina, gawa ba marahil ng mga pinagdadaanan sa buhay sa panahong ito o nadidismaya dahil hanggang ngayon ay wala pa rin trabaho at naiisip na nagiging pabigat at walang silbi sa pamilya.

^13A-X.  Basta, nanghihina talaga ako, parang made-depress at gusto lamang ay humilata sa maghapon. Ganoon man ang aking maramdaman at kaharapin sa buhay, hindi patatalo and life goes on told by majority. Kinagabihan ay idinaan ko na lamang sa panunuod ng telebisyon ang naturang nadarama para lumigaya naman kahit paano ang buhay subalit nayamot lamang pagkat pinapapatay nina Mama at Papa. Sa una’y nahihirapan akong sundin sila subalit kalaunan ay pinatay ko na, labag man sa kalooban pagkat maunawain akong nilalang. Gannon naman parati, ako parati ang iintindi sa kapwa at mag-a-adjust, samantalang hindi nila ako magawang unawain. Kapag nagsalita naman, ako pa madalas ang lumalabas na masama samantalang inilalabas lang naman kung ano ang nasa loob. Lalo pa tuloy nade-depress dulot ng pangyayaring iyon at ibig ko nang magpatiwakal, kaso hindi iyon ang solusyon sa aking mga pinagdadaanan. Itinulog ko lamang ang naturang sama ng loob at pasasaan pa’y malalampasan ko ito at magiging maayos ang lahat.          

December 14, 2018
Friday
Year VI-348

^13A-Y. Hindi man kagandahan ang mga naganap kahapon na nagdulot sa akin ng depression na babahagya lamang ay nanatili pa ring napakadalisay ang salubong ng umaga sa muling pagdilat ng mga mata, tila pinapahiwatig na binabagtas mo man ang napakadilim na kweba o nasa madilim na yugto ng buhay, laging may naghihintay na liwanag o pag-asa sa bandang dulo kaya walang dahilan upang sumuko o umayaw, lalong-lalo nang tapusin ang buhay. Hindi sa lahat ng oras ay ganito ako parati na malungkot at tila nawawalan ng pag-asa dulot ng pagkabigo, dahil darating ang panahon na masusumpungan ko rin ang inaasam na kaligayahan at katagumpayang kailanman ay hindi malilimutan. Pagkaalmusal at bilang libangan at para maiba naman ay pagbabasa ng dictionary ang aking inatupag, para mahasa naman ang aking Communication skills in English, dahil sa panahon ngayon ay iba na ang depenisyon ng katalinuhan para sa mga Pilipino.

^13A-Z. Nakakadismaya lamang isipin na karamihan sa mga Pilipino, iniisip na wala nang kapabilidad maging sa ibang bagay, hindi na magaling o sa madaling sabi “Bobo” ang mga taong hindi marunong magsalita o gumamit ng English. Samantala yung mga marurunong, matalino na agad sa paningin kahit wala naman laman o katuturan ang sinasabi. Sa totoo lamang ay nagiging Judgmental tayo pagdating sa paggamit ng English, na siyang hindi tama at kailangang ituwid. Palibhasa ay isa tayo sa mga bansang gumagamit at magaling magsalita ng English kaya ang resulta, mas nagiging mapangmata sa grammar, pero ang kulang sa atin ay hindi tinitingnan ang substance ng sinasabi ng tao na siyang hindi dapat, kaya ang daling sabihin na kapag wrong grammar ka, hindi na agad magaling at bobo na sa paningin ng mga taong walang ginawa kundi manghusga at mataas ang tingin sa sarili!

^13B-A. Kung tutuusin nga, kaya naman natin magsalita ng English ng puro o fluent, pero ang problema pagdating sa Filipino, hirap na hirap tayo at madalas ay nagiging Taglish ang sinasabi, bakit? Dahil hindi masyadong binigyang pansin o napaglinang ang sarili nating wika at mas binibigyang halaga pa ang banyagang lenggawahe kaysa sa sariling atin! Ang isa pa sa nakakadismaya, kapag marunong ka magsalita ng English, high class ka na agad at aristokrasya, bukod pa roon, ang English ay para daw sa mayayaman samantalang ang Filipino o Tagalog, para lamang sa mahihirap at hindi nakapagtapos. Ano bang nangyari sa atin, bakit tila ikinahihiya na ang sarili nating wika o ibinababa ang tingin nito sa halip na pagyabungin pa at iangat ang kalidad nito, kaya wala tayong kaase-asenso dahil sa language pa lamang, wala nang pagkakaisa at naghihilahan pababa.

^13B-B. Sana baguhin na ang ganong pag-iisip dahil naniniwala ako na ang taong matatalino, hindi nasusukat sa kung gaano kagaling magsalita ng English o marunong umunawa sa detalyeng binabasa in English kundi sa pag-unawa ng puso ng bawat isa sa atin iyon ang tunay na matalino. Sabihin nating fluent sila magsalita ng English pero hindi nangangahulugang matalino na. Sa sobrang abala sa pagbabasa ng Dictionary, hindi namamalayan ang oras at magtatanghali nanaman pala. Kinahapunan, pagsusulat muli ng kwento ang muling inatupag. Nang hapunan na’y saka itinigil ang ginagawa upang kumain. Ganito man ang gawain sa araw-araw, ang mahalaga’y hindi nakakagawa ng masama. Tutok muli ang mata sa panunuod ng Telebisyon pagsapit ng gabi at matutulog kapag tinamaan ng antok.            

 

December 15, 2018
Saturday
Year VI-349

^13B-C. Sa lamig ng panahon, bigong magising ng maaga. Pagkaalmusal at kahit Sabado ay daglian nang nagbihis pagkat may panibago nanamang Interview. Sa una’y medyo nag-aalangang pumunta pagkat Sabado at maliit ang tiyansang makadaupang palad ang mag-i-interview subalit sayang naman kung pakakawalan kaya nagbakasakali pa rin ako. Saktong hindi naman gasinong naipit sa trapik sa EDSA kaya kaagad na nakarating ng SITEL at daglian dumeretso kung saan ang recruitment area subalit ikinadismaya ng ipabatid na nasa event daw ang makikipagpanayam sa akin. Pambihira’t nagsayang lamang ng pamasahe, wala naman palang napala. Nang mawaring malabo na talagang mag-interview, hindi na nagpatumpik-tumpik pa sa pag-uwi. Saktong magtatanghali na pagkarating ng bahay at sa gutom ay pagkain agad ang hanap-hanap. Habang sarap na sarap sa paglamon ay biglang nanaig ang pagkayamot kay ate, paano’y tahasan ba naman nitong binalibag ang bag ko na nakalagay sa lamesa.

^13B-D. Pwede naman kasing makiusap na alisin ang bag at aalisin ko naman, hindi yung basta-basta na lamang babalibagin at sa yamot ay di na ito napigilan pang komprontahin. Nagningas pa lalo ang nasa dibdib nang sabihing wala daw siyang pakialam kung masira ang bag ko o kung anumang gamit ang mayroon ito. Sadyang napakagaspang ng kanyang ugali’t gagawa talaga ng paraan upang galitin ako na siya naman naganap at may kainitan nanaman ang aming sagutan. Makapagsalita talaga siya, parang napakaperpekto niyang tao at wala na kong ginawang tama, samantalang kung tutuusin ay mas masahol pa nga sa kanya. Sa tindi ng galit ko talaga, napakagbitaw na ng salitang lubhang ikinasugat ng kanyang loob kaya bigla itong natameme hanggang sa padabog na ngang pumasok sa kwarto.

^13B-E. Naninigas nanaman ang mga daliri ko’t unti-unti rin bumibilis ang paghinga dulot ng inaatake ng Hyperventilation at walang ginawa kundi pakalmahin ang loob upang hindi magtuloy-tuloy at matigok. Malamang sa malamang ay hindi mauuwi sa ganito kung maayos lamang siyang makipag-usap sa akin. Sa totoo lamang ay nahihirapan na talagang makisama sa kanya dahil sa taglay nitong ugali na hindi matanggap-tanggap subalit nakikisama pa rin, alang-alang na lamang kina Mama at Papa. Masyado pang ma-pride at mapagmataas na akala kung sino ang makapagsalita, samantalang wala pa naman siyang nararating. Sa sobrang pagkabuwisit ko kay ate, natagalan pa talaga bago tuluyang humupa ang emosyon.

^13B-F. Nagpapakumbaba ako at inuunawa siya pero kung patuloy siyang magiging ganyan sa akin at hindi marunong tumanggap ng pagkakamali, sa ngayon ay malabong magkakaayos kami at maibabalik ang dati naming samahang magkapatid. Nasa kanya na talaga ang magiging kapalaran naming magkapatid pagkat bukas naman ako sa pakikipag-ayos niya sa akin. Hindi ko talaga ibig ang makipag-away sa kanya dahil nakakadagdag lamang sa mga problema ni Papa, kaso sumusobra na siya at hindi na tama ang mga sinasabi at ginagawa sa akin! Dahil napagod dulot ng aming pag-aaway, kaagad akong nagpahinga.

^13B-G. Kinagabihan, muling naantig ang puso at kinilig pa nga nang matunghayan sa Maala-ala Mo Kaya ang kwento ng mag-asawang Boni at Nilo nasa kabila na tatlong dekada ang agwat ng kanilang edad at parang nanay na nga ni Nilo si Boni ay hindi naman iyon naging hadlang sa kanilang pagmamahalan, kahit tutol na tutol ang mga anak ni Boni maging ang mga kapamilya ni Nilo. Sa katunayan ay ikinasal pa nga sila’t nakakatuwa kahit sa una’y nakakatawa dahil wagas pagmamahal na ibinigay ni Nilo kay Boni, magmula pa nung bata ito’t hindi sinukuan kahit malabong maging sila dahil sa edad. Kapag mahal mo nga ang isang tao, kahit sino pa siya gaya ng parehas kayo ng kasarian o kahit napakalayo ng edad niyo sa isa’t isa, wala pa ring makakapigil kahit dumating pa ang mga hadlang dahil makapangyarihan ang pag-ibig at nakakapaghintay ang Puso.                             

December 16, 2018
Sunday
Year VI-350

^13B-H. Alas-kwatro pa lamang ng madaling-araw nang ako’y magising at bumangon na rin, hindi upang dumalo sa unang Simbang Gabi kundi sumama kay Tita Susan sa lakad nito kina Tita Sabel. Dahil sa Jam Terminal doon sa EDSA-Camias namin napiling magtagpo, tumungo muna ako roon upang hintayin si Tita. Alas-sais ang napag-usapang oras ng aming pagkikita subalit malapit nang sumapit ang Alas-siete ay wala pa rin siya. Habang hininhintay ang Tita Susan ay hindi naman nainip pagkat libangan ko ang pagsusulat ng kwento at kahit sa susunod na Linggo pa ang Pasko ay marami-rami na ring pasahero ang nagsisiuwian sa kanya-kanyang probinsya at mabuti pa sila, nakakapag-outing, samantalang kami magpapamilya ay kailanman ay hindi pa naranasan ang outing na magkakasamang buo, isang bagay na pinapangarap kong maganap.

^13B-I. Patak-patak Alas-otso nang dumating ang Tita Susan at kaagad na namin tinungo ang bahay nina Ninang Reden. Pagkatungtong sa bahay ng Ninang Reden ay tanging si Tita Sabel lamang ang aming nadatnan. Saktong naroroon din ang Lola Nelly na abala sa panunuod ng Telebisyon habang nakahilata at wala pa ring pagbabago sa kanya pagkat hindi pa rin ito nakakalakad at hirap na igalaw ang isang kamay dulot ng Stroke subalit nakakausap naman ito ng tuwid at madaldal. Kung maghuntahan kaming maglola, tila malalim na ang pinagsamahan kahit ngayon lamang muli nagkita at walang ibang maramdaman kundi awa kahit masiyahin ito at positibo pa pagkat lahat ng naisin nitong gawin sa pang-araw-araw, nililimitahan ng sakit.

^13B-J. Sa mga sinasabi nito sa akin, tila napasaya ko ang araw niya. Sa sarap ng usapin ng Lola Nelly, hindi namamalayan ang oras at tanghali na. Kasabay ng pagsapit ng tanghali ang pagdating nina Ninang Reden bitbit ang mga Grocery items na limpak-limpak at kaagad na nagmano sa kanya. Balak ko na sanang humingi ng Aguinaldo sa kanya, kaso pinapangunahan talaga ng hiya kaya hanggang tingin na lamang ako’t umaasang madadagdagan muli ang nasa pitaka. Maya-maya pa, kainan na at nahihiya man, kung namumutawi na ang kagutuman ay nagawa pa ring lumamon ng pagkarami-rami. Tuloy ang kwentuhan namin ng Lola Nelly matapos mananghalian at sa dami ng napag-usapan namin, marami nang bagay ang alam patungkol sa kanya.

^13B-K. Ilang sandali pa ay nakaramdam na ako ng antok kaya pansamantala munang nagpahinga. Bago namin lisanin ang malamansyong bahay ng Ninang Reden ay nagningning ang mukha nang makatanggap ng maagang pamasko, di lamang kay Ninang Reden maging kina Lola Nelly at Tita Sabel. Sa saya na nag-uumapaw ay abot-langit ang pasasalamat sa kanila at pagpalain nawa palagi sila ng Diyos. Nakasama ko ang Tita Susan sa pag-uwi at sa layo ng biyahe at nuknukan pa sa trapik, inabot na kami ng gabi nang makarating sa bahay, bitbit ang samu’t saring pasalubong na natamo mula sa kanila. Dala ng sobrang pagod, hindi na nagawa pang magpuyat at daglian nang natulog.                    

December 17, 2018
Monday
Year VI-351

^13B-L. Maingay na sa labas maging sa loob ng bahay na siyang tumapos sa nahihimbing kong pagtulog. Saktong umaga na’t ganap na rin sumikat ang haring araw kaya bumangon na ko. Dahil Lunes, panibagong simula ng paghahanap ng trabaho. Habang nag-a-almusal at pagkabukas ng Telebisyon, ngayong araw pala gaganapin ang Miss Universe 2018. Ibig ko sanang ipagpaliban muna ang pag-alis upang tunghayan ang pagrampa ng mga naggagandahang dilag sa buong universe lalong lalo na ang pambato ng bansa na si Catriona Gray, kaso kailangan ko talagang gawin ito. Habang nagbibihis ay tamang sulyap lamang sa mga kaganapan sa Miss Universe at parang humihiyaw sa tuwa ang loob nang makapasok sa Top 20 si Miss Philippines. Lalo pa tuloy ako ginaganahan sa panunuod at tinamaan na rin ng pagkatamad subalit nanaig pa rin ang prinsipyo at ipinagpatuloy pa rin ang balak na mag-apply.

^13B-M. Sa Pacific Century Tower doon sa Quezon Avenue ko naisipang mag-apply bilang office staff, kaso pagkarating kung saan ang opisina, sinabi na lumipat na raw sila. Nanghinayang ako at napunta nanaman sa wala ang aking pagkukumahog, di na lang dapat pumunta pa at nanuod na lamang ng Miss Universe. Tila palaging lumalayo ang grasya sa akin ngayong taon subalit think positive pa rin, naniniwalang may panahon na mapalad. Para may mapuntahan naman ang pag-alis ko nang bahay, sa halip na umuwi’y nagtungo muna ako sa Ever Gotesco Mall. Lahat ng panghihinayang at pagkadismaya biglang napawi, maging ang mukhang di maipinta’y biglang umaliwalas nang mabatid sa mga usap-usapan na si Miss Philippines ang hinirang na Miss Universe 2018 sa apat na pagkakataon at bawat sulok ako mapalingon ay may mauulinig na hiyawan. Iba talaga ang mararamdaman mo kapag nanalo ang kababayan, di lamang sa pageant maging sa iba pang larangan at para ka na ring nagwagi.

^13B-N. Yung pakiramdam na halos lumundag ka na sa tuwa dahil nadagdagan nanaman ng korona ang ng bansang aking sinilangan at may maipagmamalaki nanaman tayong mga Pinoy. Kahit walang napala’y may ngiti pa rin akong umuwi ng bahay art tila napawi maging ang pagod. Diretso ako sa panunuod ng Telebisyon matapos mananghalian pagkat bagot na bagot. Pagpatak ng gabi ang kabi-kabilaan muling pangangaroling subalit kapansin-pansing manaka-naka na lamang ang mga nangangaroling, marahil ay tumimo na sa kanilang isipan na taghirap ngayon at inasahang puro patawad na ang maririnig. Iba na talaga ang panahon ngayon habang lumilipas, tila palungkot na nang palungkot ang Pasko subalit umaasa pa ring magiging masaya ang darating na Pasko.                 

December 18, 2018
Tuesday
Year VI-352

^13B-O. Dahil may balakin ngayong araw at iyon ay mag-follow up sa isang kumpanyang aking inaplayan pagkat hanggang sa mga oras na ito’y hindi pa tinatawag at ayaw ko namang umasa sa wala. Habang nagpapahangin sa labas at may iniisip ay sa hindi inasahan at shock pa nga nang bigla muling bungangaan ng napakagaling kong kapatid, kahit di ko naman inaano. Napakababaw niya’t nakalimutan ko lang hugasan ang pinagkainan, ganon na ganon na ang kanyang reaksyon at tila ang laki ng pagkakasala ko. Pwede naman kasi akong kausapin ng maayos upang ipaalala na may hugasin pa sa lababo, susunod ako, hindi yung pagsasalitaan na lang ng basta-basta at makakarinig pa ng hindi kanais-nais na pananalita kaya muling nagningas ang loob ko’t tinapatan ang napakagaspang niyang ugali. Muling umingay ang bahay dahil sa bangayan naming magkapatid at nakakalungkot dahil dumadalas na ang aming pag-aaway at palayo na nang palayo ang loob sa isa’t isa, paano’y may ugali nga siyang hindi ko lubos matanggap at paano ko naman Irerespeto ang isang tao, kahit nakakatanda ko pang kapatid kung ikaw mismo ay harap-harapang binastos at pinapahiya pa, she doesn’t deserve it even her being elder to us!

^13B-P. Nakakayamot na nakakagigil kaya walang pakandungan akong nagpamalas ng mabibigat na salita. Oo, inaamin kong hindi lumaking banal, may pagkamagaspang din ang ugali subalit mas magaspang sa kanya at gayunpaman ang pag-uugali ko, marunong akong magpakumbaba at ikonsidera ang mga pagkakamali ng tao, siya hindi’t may gana pang magmataas at mang-alipusta kapag nagkamali ka sa halip na turuan. Sa madaling sabi, bukod sa mapagmataas ay wala rin siyang Konsiderasyon! Humupa naman ang bangayan naming dalawa at kahit ako’y Beastmood, itinuloy pa rin ang balak. Dahil kakatagpuin ko pa si Gem sa Litex pagkat tutungo rin siya sa pupuntahan ko upang mag-apply, tumungo muna ako roon. Saktong wala pa ito at habang pasensiyoso ko siyang hinihintay ay biglang humilab ang aking Sikmura.

^13B-Q. Pambihirang buhay ito’t mapapaanak nanaman nang wala sa oras, wrong timing ikanga! Sa una’y nakakaya pang pigilan pero sa takot na magkalat pagkat lalabas na talaga, dali-dali akong naghanap ng palikuran. Nakahanap naman ako at nang makaraos at dahil nakarating na si Gem ay nagmadali na ko. Habang patakbo ako sa paglalakad, napansing nakalabas ang laylayan ng bulsa ng pantalon, ipinasok ko ito subalit nakalabas pa rin kahit anong pilit hanggang sa matuklasang, baligtad pala ang suot kong pantalon. Matinding pagkapahiya ang naramdaman ko’t parang ibig na lang matunaw pagkat marami na ang nakakakita subalit di panaig at gumawa na paraan. Ano bang mayroon sa araw na ito’t puro hindi kanais-nais ang nagaganap sa buhay. Lalo pa kong tinadyakan ng hiya nang may nagsabing baligtad ang pantalon at ang lakas pa ng pagkakasabi, buwisit!

^13B-R. Saka nakahinga ng maluwag nang mabaligtad ang pantalon at agaran nang nagtungo sa aming tagpuan. Saktong naroroon na si Gem at kaagad na kaming umalis. Dahil trapik at nagpalimbag pa ng Resume ang gaga, inabot na kami ng lunch break pagkarating ng Seneca Plaza kaya kinailangan pa tuloy maghintay. Tamang panunuod lamang kami ng Youtube habang naghihintay at pagsapit ng Ala-una nang matawag si Gem para sa kanyang interview. Tatanungin ko na sana ang HR para malaman ang dahilan kung bakit di pa sila tumatawag para sa aking final interview subalit pinangunahan ng hiya, iniisip ko na lamang na marahil ay hindi nga tanggap at kung magkagayon man ay ayos lamang. Saka lamang nagkalakas ng loob na magtanong nang makaharap ang HR at sinabi nitong wala pa raw ang Unit Manager na mag-i-interview sa akin kaya di pinasalang sa final.

^13B-S. Nabuhayan ako ng loob sapagkat may pag-asa na subalit di pa rin ako umaasa, mahirap na’t baka masaktan lamang. Sana nga’y matanggap na ko doon pagkat matagal-tagal na ring nagtatiyaga sa paghahanap ng trabaho. Matapos namin makausap ang HR, daglian nang umalis. Pagkauwi ng bahay ay mas malala pa sa nangyari kanina nang mapansin ni Mama na baligtad ang polo ko. Ako na si Dakilang Shunga pagkat sa hinaba-haba ng oras na lumipas ay di napansing baligtad pala ang suot na polo at si Mama pa mismo kaya halos wala nang bukas kung makatawa ito. Sumidhi pa lalo ang kanyang pagtawa na halos mamatay-matay na nga nang ikwento ko pa sa kanya ang patungkol sa kanina. Inis na inis ako sa sarili pagkat puro kapalpakan ang nagagawa, kahit anong ingay at ano bang mayroon sa akin at nakakagawa ng bagay na katawa-tawa. Marami man marahil ang nakakita sa suot ko na pinagtatawanan na rin, ayos lang at walang dahilan upang mahiya dahil di ko na sila makikita pang muli. Di ko lang talaga ma-imagine ang araw na ito’t grabe talaga. Kinagabihan, tamang panunuod muli ng telebisyon ang inatupag. Ilang beses man akong madapa o magkamali sa buhay, hindi iyon ang dahilan upang panghinaan at mawala ang tiwala sa sarili.                              

December 19, 2018
Wednesday
Year VI-353

^13B-T. Ang ganda nanaman ng aking napaginipan, kaya ang resulta’y Eksakto Alas-nuebe na pala ng umaga ako nagising. Dahil malapit na rin mananghalian ay kape na lamang ang pinanglamang tiyan. Medyo nababagot muli ng lagay kaya pagsusulat ng kwento ang aking naging pampalipas oras at sa sobrang abala’y hindi namamalayang oras na pala upang mananghalian. Nababagot talaga ako kaya panunuod naman ng Telebisyon ang sunod na inatupag. Paulit-ulit man ay hindi magsasawang banggitin na naging masaya muli ang araw habang nanunuod ng Miss Q and A sa Showtime at wala ring kasawa-sawa sa pagpapatawa’t kalokohan itong si Vice Ganda, pampatanggal ng stress at nakakapagbigay ng Goodvibes. Matapos manuod at dahil hindi naman sumasanib ang kaantukan ay pagbabasa at sulat muli ng kwento ang inatupag. Maya-maya pa, nawala na ang konsentrasyon ko dulot ng mga maiingay na bata at tila walang pakundangan sa mga nagsi-Siyesta.

^13B-U. Kinagabihan, ang pag-arangkada muli ng mga batang nangangaroling at Nakakagulat lamang, dahil hindi na sila nangangaroling pa sa amin. Kung mangaroling man sila’y wala naman mapapala dahil sa medyo naghihikahos, hindi lamang halata’y puro patawad ang mababanggit. Lumalamig na rin ang gabi kaya kahit walang anumang Christmas decoration ang aming pamamahay ay nadarama ko pa rin ang paparating na Pasko. Kahit pakiramdam ko na hindi magiging masaya ang Pasko pagkat hindi tulad ng mga nakaraang taon na kung saan ay nakakatanggap kami ng Hamon at Queso de Bola mula sa give away ni Papa at mga grocery o Noche Buena items ay tila wala nang kabuhay-buhay. Gayunpaman ay umaasa pa ring magiging maligaya pa rin ang darating na Pasko. Nang tamaan ng antok sa mga mata, kaagad nang natulog.                

December 20, 2018
Thursday
Year VI-354

^13B-V. Yung pakiramdam na hindi mo inaakala ang mga bagay-bagay na dumarating gaya na apat na araw na lamang pala bago sumapit ang Pasko. Sa aking paggising ay walang ibang maramdaman kundi pananabik pagkat imbitado kami sa Christmas Party ng church nina Aling Pammy. Nag-uumapaw man ang saya dulot ng pananabik ay may isang bagay na tila pumipigil pagkat mukhang sasamain dulot ng sipon. Upang hindi mauwi sa trangkaso o lagnat ay idinaan na lamang sa pag-inom-inom ng maraming tubig. Effective naman dahil umaalsa ang aking sipon, iyon nga lang ay may kapalit at iyon ay ang pag-aalburoto ng Tiyan. Sadyang may mga bagay talaga na pilit humahadlang sa iyong naisin subalit laban lang at gawan ng paraan. Pagsapit ng Ala-una ng hapon at dahil may inaasikaso pa si Mama, nauna na kong magtungo sa Church.

^13B-X. Saktong mga batang nuknukan sa kulit at iilang panauhin pa lamang ang nadadatnan, habang sina Sister Claire at Pastora Lea kasama na rin si Aling Pammy, abalang-abala sa pagluluto. Gulat lamang ako at hindi makapaniwala pagkat sinabi ni Sister Claire na magpapalaro raw ako sa mga panauhin. Pambihira naman itong si Aling Pammy at sineryoso niya pala ang sinabi na ako raw ang magpapalaro. Ibig ko sanang tumanggi pagkat hindi nakapaghanda ng ipapalaro subalit magpapasko naman at ayaw ko naman mapahiya si Aling Pammy, lalong-lalong ibig kong makapagpasaya kaya pinagbigyan ko na sila.

^13B-Y. Habang hindi pa nagsisimula ang party ay sinamantala ko ang oras sa pag-iisip ng ipapalaro’t hindi naman naging mahirap pagkat may naisip kaagad. Mabuti na lamang, marami nang naging karanasan habang kalahok sa mga palaro at iyon ang ginamit ko. Habang tumatagal ang unti-unting pagdating ng mga imbitadong panauhin at kasabay ng pagdami namin ang unti-unti ring pamamayani ng kaingayan. Ilang sandali pa nang dumating na si Mama bitbit si Baby Anya at lalo pang lumigaya pagkat hindi inakalang darating si Regine (Miano) kasama ang dalawa nitong anak at si Ate Sheryl. Sa tagal na hindi nagkikita at nakakabisita sa kanila’y walang ibang ginawa kundi makipagkamustahan at hindi muli sukat akalain na matagal nang kasapi sa Born-Again sina Regine.

^13B-Z. Di dahil sa unti-unti nang umaanib ang mga kaibigan sa Born-again kaya gusto na rin tuluyan nang yakapin ito at ipagpatuloy ang dating nasimulan, kundi dahil nararamdaman na panahon na marahil, upang tanggapin ang mga commitments na kaakibat nito. Walang masama sa pagbabago ng relihiyon basta hindi nakakalimutan ang Diyos o tinatalikuran, iyon ang mahalaga. Bandang Alas-dos nang magsimula ang program na pinangunahan ni Pastora Lea at nag-lecture muna ito sa amin patungkol sa salita ng Diyos. Sa dami ng mga batang sabay-sabay na nag-iingay, hindi na halos marinig ang mga pangaral ng Pastora kaya nakakawalang gana nang makinig subalit itinuon pa rin ang teynga sa kanya sa kagustuhang may matutuhan na makakatulong at makakapagpabuti bilang tao.

^13C-A. Nang matapos ang Bible study ay palaro na’t isa ako sa naging kalahok. Kahit anong galing at ingat pa kung sadyang napakagaling ng kalaban ay wala rin at hindi pinalad na manalo kaya hindi na nakatungtong pa sa next round, sayang at may matatanggap ka pa naman na pera o di kaya grocery items. Hindi ko maiwasan ang madismaya ng mga panahong iyon at iniisip na kung nanalo lamang sana, may pera muling maipanggagastos sa paghahanap ng trabaho subalit ganoon talaga at may mga panahong papalarin ka. Matapos ang ilang mga palaro, kainan na’t bigayan ng mga regalo. Nang makatanggap ang lahat sa amin ay nagkaroon pa ng palabunutan para sa consolation prize at laking tuwa nang isa ako sa nabunot.

^13C-B. Hindi man napalanunan ang pera, may maiuuwi pa rin ako at sadyang napakabait ng maykapal. Bago magtapos ang party ay pinapunta pa ko nina Pastora Lea sa harapan upang magpalaro. Sa una’y kinakabahan talaga ako dulot ng hiya subalit lakas loob pa ring nagsalita at inaliw nang husto ang sarili sa pagiging instructor. Nagkaroon lamang ng aberya pagkat hindi pwede ang kanilang sound system, sayang at magpapalaro pa naman ako ng stop dance kaya nauwi na lamang sa trivia at kung sino ang makasagot ng tama ay makakatanggap ng regalo. Dahil puro bata ang aking mga contestant ay naging pahirapan talaga sa akin ang mag-manage subalit kinaya naman hanggang sa mairaos ng maayos ang palaro.

^13C-C. Tinulungan ko pa sina Sister Claire sa pagpapamudmod ng mga natirang regalo sa mga bata at mistulang Santa Claus sa harap ng mga batang kita sa mukha ang pananabik. Bago tuluyang lisanin ang church ay nadagdagan pa ang iuuwi ko nang may maibigay pa sa amin sina sister at sadyang lumalapit nga naman ang grasya kaya nag-uumapaw ang pasasalamat. Pagkauwi ng bahay ay pinagsalo-saluhan ang mga bitbit na pasalubong at isa sa talaga sa araw na ito na hindi ko malilimutan. Kinagabihan at dahil sa kakasalita habang nag-e-emcee ay namaos na, sumasakit-sakit na rin ang ulo kaya maagang natulog.                                  

December 21, 2018
Friday
Year VI-355

^13C-D. Hindi naging maganda ang gising ko nitong umaga pagkat sinisipon pa rin at masakit ang lalamunan subalit naibsan naman ang pananakit ng ulo. Kahit sinisipon kung malakas-lakas pa naman ay nagawa pa rin tumulong kina Mama sa paglalaba. Kung kailan nga naman naglalaba ay saka naman kami tinataguan ng araw at nag-uulan-ulan pa, gumawa na lamang ng paraan upang hindi mabasa ang sinampay. Matapos ang bayanihang paglalaba, pagsusulat muli ng kwento ang aking inatupag.  Dahil may passes ng ticket na ibinigay sa amin ang Tita Susan upang makalibre kami sa panunuod ng sine at sayang naman kung hindi magagamit kaya tinatamad man, pagpatak ng tanghali ay umalis kami ni Mama. Sa Fairview Terraces namin naisipang gamitin ang passes at bago manuod, naglibot-libot muna kami. Pagkarating sa may mismong Cinema, madami-dami nang tao at mahaba na rin ang pila sa bawat counter.

^13C-E. Dahil valid lamang ang passes sa pelikula nina Sharon Cuneta at Richard Gomez na pinamagatang "Three words to Forever", iyon ang papanoorin namin at kapansin-pansing walang pumipila, hindi tulad sa ibang sinehan na kung saan pinapalabas ang Aqua Man at iba pang foreign movies ay talagang box office ang haba ng pila. Nakakadismaya lamang sa mga Pilipino sa henerasyong ito pagkat ayon sa naobserbahan ko, kung ano pa ang sariling atin, hindi masyadong tinitangkilik pero kapag mga banyaga, go na go kahit makabutas bulsa pa, pagkakagastusan pa rin, makapanuod lamang. Gaya sa mga bagay na ginamamit at kinakain na mas tinatangkilik pa ang mga imported kaysa sa native. Ano bang nangyayari sa ating mga Pinoy at tila nawawalan na ng pagpapahalaga sa bagay na mayroon tayo, sa halip na maipagmalaki ay ikinahihiya pa. Isa pa iyon sa sakit ng lipunan bukod sa pang-aalipusta kapag di ka marunong mag-English na kailangang baguhin subalit malabo na marahil mangyari iyon pagkat malala na. Pagpasok namin sa mismong loob ng sinehan, manlaki ang mata sa gulat pagkat kaming dalawa pa lamang ni Mama ang naroroon.

^13C-F. Gawa na hindi pa nagsisimula ang pelikula, inibig munang lumabas subalit piniling manatili na lamang hanggang sa nadagdagan naman kami. Iyon nga lang panakanaka talaga't aanim lamang hanggang sa ganap nang nagsimula ang palabas. Sa totoo lamang, maraming relationship ang nasisira dulot ng hindi pagkakaunawaan sa bawat isa at hindi pa pagiging tapat na siyang nagiging dahilan ng break-up o annulment subalit kung mananaig naman ang pag-ibig ay may tiyansa talagang maibalik muli ang relasyon at maayos ito. Sa bandang huli, pag-ibig pa rin ang siyang susi sa pagkamit ng panghabang-buhay na relationship o sa madaling sabi ay magkaroon ng forever at sobrang na-touch ako sa palabas.

^13C-G. Matapos manuod ng Three Words to Forever at dala na nanunuot na ang kagutuman sa Sikmura, bago umuwi ay kumain muna kami. Sa KFC namin naisipang kumain at hindi akalaing darating ang pagkakataong magkaka-bonding muli si Mama. Balak pa sanang mamasyal, kaso maggagabi na kaya pinili na lamang ang umuwi. Kinagabihan, muntikan nang lumabas sa napakaamo kong bibig ang hindi kanais-nais na pananalita nang mapanuod sa balita ang isang viral video na kung saan nananakit ang estudyante sa Ateneo de Manila sa kapwa nitong estudyante dahil lamang sa hindi sinunod ang kagustuhan nitong halikan ang kanyang paa maging na tila ibig siyang sambahin at gusto pa nito ipahalikan maging ang private organs nito.

^13C-H. Nakakagigil ang bawat kaganapan pagkat bukod sa pinagsisipa at padyak nito’y minumura pa at ipinapamukha na walang laban ang estudyanteng kanyang tinatapak-tapakan dahil may kasanayan ito sa Taekwondo at nasa posisyon pa ang pamilya sa nasabing unibersidad. Hindi porket miyembro ng Taekwondo Class ay may gana nang makapanakit pagkat iniisip nitong walang panama sa kanya at proud pa ito habang kinukuhaan ng video kung paano niya binu-bully at walang awang inaapak-apakan ang mga estudyanteng walang laban at ginagawa sa kanya. Kung ipinanganak kang matalino, gamitin mo ito upang makatulong at paunlarin pa lalo ang sarili, hindi upang makapanglamang at isahan ang kapwa.

^13C-I. Kung malakas ka at mahusay sa makipaglaban, gamitin ito sa self-defense o ipagtanggol ang bawat isang nahaharap sa mga taong handang manakit sa kanila, hindi yung gagamitin mo iyon upang makapanakit at yurak ng kapwa. Sa ipinakita ng estudyante, talagang hindi katanggap-tanggap at mahirap para sa karamihan ang patawarin ito lalo na sa taong inagrabyado niya ng husto subalit kailangan pa rin ng pag-unawa pagkat hindi pa rin natin alam ang tunay na dahilan at pangyayari. Malas lamang niya at dahil sa paghahangad na sumikat at makilala siya bilang pinakamalakas na nilalang na kailangang tingalain at katakutan, sirang-sira na ito sa mata ng mga madla at nakakaawa na nakakainis ang ganung klaseng tao!

December 22, 2018
Saturday
Year VI-356

^13C-J. Inumaga nanaman sa paggising, matapos mag-almusal ay gawaing bahay muli ang aking inatupag. Maya-maya pa at bilang pampalipas oras at hindi mabukbok sa kakaupo’y iginugol muli ang sarili sa pagsusulat ng kwento. Sumunod ay panunuod ng telebisyon ang siyang naging libangan at mas masidhi pa ang tawa na aking nadarama na halos mapunit na ang ngala-ngala nang matunghayan muli Miss Q and A: Special Edition sa Showtime at bukod sa walang kasawa-sawa’y bigay todo pa ang kanilang pagpapakwela at nakakapagpapawi ng stress na kinakaharap sa pang-araw-araw. Kahit nga na isa kang bungal o naglilimahid ang ngima, basta masaya ka’y mapapahalakhak pa rin na tila huling araw na sa Mundo. Kinahapunan at dahil pansin kong may kahabaan na ang buhok, labag man sa kalooban pagkat ibig ko talagang magpahaba’y nagpagupit pa rin.

^13C-K. Nagmumukha na kasing gurang kapag humahaba ang buhok at sabog-sabog ang paglago nito. Inis na inis ako sa sarili matapos magpagupit pagkat mukhang lalaking-lalaki muli kahit pusong babae at hanap-hanap ang lalaking-lalaki. Wala pa kong balak umuwi kaya nagtungo muna ng Recrap. Kina Regine ko muli naisipang magtungo at saktong naroroon ito subalit may pinagkakaabalahan kaya di ko na ito gaano pa hinunta-hunta pagkat di ibig na makaisturbo. Kina Ate Bing ko sunod na nagtungo at nuknukan sa kalikutan ang kanyang mga anak subalit nakakatuwa naman at nakakapagbigay aliw. Ang saya nga naman kapag may bata sa bahay pagkat kahit nakakairita ang kanilang kakulitan ay nakapapagbigay aliw at saya naman sa araw-araw. Sa sipag ko at tikas pa ng biyas, kahit kumagat na ang gabi’y tuloy pa rin sa paglalakwatsa at kina Angelica naman ako gumawi.

^13C-L. Namayani muli ang tuwa sa dibdib pagkat saktong naroroon ito kasama si Rachid at isang taong gulang pa lamang nitong anak. Nakakatuwa ang manatili sa kanila dahil sa kakulitan ng anak nito at kadaldalan na rin ni Angelica, hinding-hindi ka mababagot habang nasa puder kanila. Sa sarap at dami nga ng aming napagkukwentuhan, parang ayaw ko munang umalis sa kanila subalit umiiral na ang kagutuman sa Sikmura, nakakahiya naman kung makikikain sa kanila pagkat naghihikahos sila kaya kinailangan ko nang umuwi. Pagkauwi ay nadatnang may nagkakasiyahan sa hindi kalayuan sa amin, iyon pala’y may nagaganap na Christmas Party ng mga kagawad at tamang nuod lamang habang isinagawa ang ilang programa gaya ng palaro at exchange gift.

^13C-M. Sa sobrang ingay dulot ng Christmas Party ay marindi-rindi na ko subalit hindi naman naiirita pagkat nakakakuha ng saya habang sumusubaybay ang mata at kay saya nilang pagmasdan kahit naiingit at ibig na ibig kong makilahok. Bandang Alas-otso nang matapos ang kanilang Christmas Party at kasabay niyon ang pamamayani ng katahimikan sa kapaligiran kaya naman maayos nang nakakanuod ng mga paboritong drama sa telebisyon. Nagising muli ang nahihimbing kong damdamin nang matunghayan ang kwento sa Maala-ala Mo Kaya patungkol sa isang ina na mayroong Alzheimer Disease at bukod sa nagiging ulyanin ito gaya ng ating karaniwang inaakala ay hindi rin nito makilala ang anak na panganay samantalang nakikilala naman ang ibang anak at ang sakit nga naman sa loob kapag ang mismong ina ay hindi ka makilala o nakalimutan na.

^13C-N. Sadyang naging napakasalimuot ng naging buhay nila magpapamilya habang may sakit ang kanilang ilaw ng tahanan subalit naging maayos at masaya naman sa bandang huli, kahit nakakalungkot man isipin na wala na sa kanila ang pinakamamahal na ina na sobra-sobra ang pagmamahal na ibinuhos at pag-unawa, sa kabila na may kondisyon ito. Hindi ko tuloy mapigilan ang maiyak sa palabas pagkat napakamakabuluhan ang takbo ng kwento at sabi nga nila, makalimot man ang isip, hindi naman kailanman makakalimot ang puso at pinatunayan iyon ng palabas na aking natunghayan. Kung magkakaroon man ng Alzheimer Disease o Amnesia, sana yung mga masasakit at hindi magagandang alaala na lamang ang mabura at manatili ang masasaya habang sa pagpanaw.                         

December 23, 2018
Sunday
Year VI-357

^13C-O. Dalawang araw bago sumapit ang Pasko at aakalaing magiging malungkot ang pagsalubong nito dahil maulan panahon. Naging maulan ang umaga at sa dilim, tila papasikat pa lamang ang Bukangliwayway at nagluluksa ang papawirin. Katamad tuloy ang bumangon at ibig na lamang humilata sa maghapon subalit di ako nagpanaig. Sa kabila na walang patid ang buhos ng ulan ay nagkaroon pa rin ng spark sa linya ng kuryente at halos mataranta na habang nagliliyab ito. Maigi na lamang at nakatulong pa ang malakas na ulan kaya hindi naman nauwi sa sunog. Pagpatak ng Alas-nuebe at kahit may kasungitan ang panahon ay hindi naman nito napigilan ang kagustuhan kong makadalo sa Thanksgiving mass nina Pastora Leah doon sa Area C. Saktong nakasabay ko sina Regine (Miano) at pagkarating sa kanilang bahay sambahan ay saktong nagsimula na ang Worship. Walang ginawa ng mga oras na iyon kundi umawit, pumalakpak, lumundag at ilabas ang lahat ng saloobin nang walang pag-aalinlangan habang umiindak at damang-dama mo talaga kung gaano katindi ang debosyon nila sa Diyos pagkat yung ilan, nakukuha pang lumuhod na halos mahalikan na ang lupa at may naririnig o nakikita akong tumatangis.

^13C-P. Iba talaga ang paraan ng kanilang worship pagkat may oras upang magsaya, may oras naman upang tumangis, bilang paghingi ng tawad at pagsisisi sa lahat ng nagawa. Nang matapos ang worship ang pagsasalita naman ng kanilang Pastor upang ibahagi ang salita ng Diyos. Matapos ang bible study ay nagkaroon pa ng healing prayer at lahat ng may karamdaman pati na rin ang may problema sa buhay, pinapapunta sa harapan. Kahit walang nararamdaman ay batid ko pa rin na may naninirahang sakit sa katawan at may kinakaharap pang suliranin kaya tahasan nang nagtungo sa harapan. Habang kumpol-kumpol kaming nasa harapan ay isa-isang dinasalan ng Pastor at pinahiran pa ng pakrus na langis sa bawat nuo. Nang madasalan ay lumuhod ako, pumikit at tumingala, bilang tanda na buong loob na tinatanggap at pinapapasok ang Panginoon sa aking puso at humingi na rin ng paumanhin sa lahat ng mga nagawang hindi kalugod-lugod sa mata ng Diyos.

^13C-Q. Matapos ang Healing prayer at ilang anunsyo mula sa Pastor, nagkampo-kampo na kami para sa pagsisimula ng Thanksgiving Party. Nagkaroon muna ng kainan bago magsimula ang programa at ang inakalang mismong pamunuan ng bahay sambahan ang magpo-provide ng pagkain para sa aming lahat ay nagkakamali pagkat kanya-kanya palang dala ng pagkain sa bawat grupo. Malas lamang dahil hindi nakapagluto sina Sister Claire kaya nga-nga kaming magkakasama na galing sa Taniman. Yung pakiramdam na pila-pila na sila sa pagkuha ng pagkain at iba’t ibang putahe na ang nailalagak sa Sikmura, samantalang kami’y nakaupo lamang at pinagmamasdan na lamang sila. Sa gutom at dala na rin ng inggit ay ibig ko na rin makipila, kaso nangingibabaw pa rin ang hiya at di ko talaga mapigilan ang madismaya.

^13C-R. May nakain naman kami, iyon nga lang ay Cupcake na ibinigay kina Pastora Leah at sa tindi ng gutom ay agad-agad itong binanatan. Hindi naging sapat ang Cupcake lang sa kumakalam na Sikmura at gawa na hindi na matiis ang gutom, napagpasyahan ko lamang umalis at sa bahay na kumain. Pumayag naman sina Pastora Leah sa naging pasya ko. Patuloy na bumubuhos ang ulan at sa lakas, kahit nakapayong ay basaan pa rin nakauwi ng bahay. Sa layo ng nilakad, napagod ako kaya diretso Siyesta matapos kumain subalit hindi naman makapagpahinga ng maayos gawa na maingay sa labas dulot na may kapit-bahay na nagdidiwang, wala muling magagawa kundi magtiis. Kinahapunan at kahit nag-uulan-ulan kung nababagot talaga ng lagay ay naisipan ko pa ring maglakwatsa.

^13C-S. Sa bahay muli nina Angelica ako gumawi at tamang kwentuhan kami magkumare. Naantala lamang ang aming pag-uusap dahil sa kakulitan ng mga batang nanunuluyan sa kanila. Habang kahuntahan ang Angelica ay nanghinayang ako sa sinabi ng kanilang kapit-bahay na kapwa kasamahan ko kanina sa Church pagkat nabunot daw ako sa raffle. Sayang at di muna dapat ako umalis, may maihahanda na sanang Hamon sa darating na Noche Buena. Manghinayang man ako, hindi na iyon maibabalik kaya move on na lamang at inisip na may darating pang bagay na para sa akin. Dahil napasarap ang pananatili sa kanila sa kabila na di maiwasan ang manghinayang, inabot na ko ng gabi sa pag-uwi.

December 24, 2018
Monday
(Christmas Eve)
Year VI-358

^13C-T. Akalain mo nga naman, nasa Bisperas na ng Pasko at mamayang hating-gabi na gaganapin ang isa sa pinakamahalaga at malaking okasyon, ang Noche Buena, kasama ang pamilya at mga mahal sa buhay na taon-taon ay idinaraos. Umaga na at maliwanag na rin sa labas subalit tinatamad pang bumangon dahil maulan muli ang panahon at malamig pa. Mukhang magiging maulan ang darating na Pasko subalit hindi naman nangangahulugang magiging malungkot ito dahil ang tunay na diwa ng Pasko ay makikita sa pagmamahalan, pagbibigayan at pagkakapatawaran sa bawat isa. Kahit maulan o bumagyo pa man, basta kumpleto ang pamilya at nagkakasundo ay mananatiling maligaya ang Pasko at makabuluhan ang pagdiriwang nito. Saka lamang ako sinipag sa pagbangon nang sumapit ang Alas-otso at patuloy pa rin ang pagbuhos ng ulan subalit tuloy na tuloy pa rin sa paghahanda ang karamihan sa mga kapit-bahay. Kahit anuman ang mangyari, Rain or Shine, Christmas is on the air pa rin. Gusto ko sanang maglakwatsa at dayuhin ang bahay ng bawat kamag-anak dala na nababato ng lagay, napipigilan lang ng letseng ulan.

^13C-U. Nanood na lamang ako ng Telebisyon maging ang paggawa ni Mama ng aming panghanda. Nakakatuwa dahil sa kabila na tila naghihikahos kami, gawa na napunta ang halos lahat ng pera sa pagpapagamot ni Papa at wala pang kumakayod sa amin ay gaya pa rin ng mga nakaraang taon ang pagdiriwang ng Pasko na may handa kahit papaano. Kahit nga na walang handa, basta kumpleto at magkakasundo kami sa isa’t isa ay kuntento na ko at maituturing pa ring maligaya ang Pasko, lalo na marahil kung maraming magreregalo sa akin. Kahit anumang bagay ang dumating, maliit man o malaki ay matuto pa ring magpasalamat. Humupa naman ang ulan bago sumapit ang tanghali at nagpakita nga ang haring araw at nakakasigla ng loob kapag maaliwalas na ipagdiriwang ang Pasko.

^13C-V. Matapos manuod ng telebisyon at dahil wala namang gagawin, tumulog na lamang ako. Pagkagising kinahapunan, nanatili pa ring abala si Mama sa pagluluto ng mga panghanda sa Noche Buena. Ibig ko sana siyang tulungan, kaso hindi alam kung paano at saan magsisimula, lalo na’t hindi naman ako sanay sa kanyang mga ginagawa, hanggang nuod na lamang muna ako. Pagsapit ng gabi ang pagsisimula ng kaliwa’t kanang pagsasaya at dahil huling gabi na ng pangangaroling, bawal na ang magsabi ng “Patawad” at baka hindi maging bwenas ang buhay pagkat magtatampo ang grasya. Saktong hindi na umuulan at sumisilip pa nga ang buwan kaya naging magandang pagkakataon upang maglakwatsa.

^13C-W. Kina Ate Bing ko naisipang dumayo at nadatnang may mga kasama ito na abalang-abala sa pag-aayos at pagbibihis. Mangangaroling pala sila ngayong gabi at biglang nagkabuhay ang loob nang ayain nila ako. Sa kagustuhang makalikom ng pera pagkat kailangan na kailangan, kahit nakakahiya dahil para lamang iyon sa mga bata ay hindi na ko nagdalawang isip pang sumama sa kanila. Nang masigurong makumpleto na’y lumarga na kami at inisa-isa ang mga kabahayan. Para maiba naman at hindi nakakasawa, nilagyan namin ng kaunting twist ang pangangaroling at iyon ay ang pagsayaw. Kahit batid ko na parehas kaliwa ang paa, alang-alang sa Aguinaldong matatanggap ay lakas loob pa ring sumayaw habang umaawit ang mga kasamahan at mistulan na ngang Agogo Dancer sa pinaggagawa.

^13C-X. Tinatablan man ng kahihiyan sa ginagawa ay patuloy pa rin sa pag-indayog pagkat naniniwala ako na kapag makapal ang mukha, makapal din ang bulsa. Nakatulong naman ang pagsayaw-sayaw ko pagkat tiba-tiba sa mga unang minuto naming pangangaroling at nang mangaroling sa isang bahay, nairita lamang pagkat ang dami nilang alam at nakukuha pang mag-request. Hindi naman namin alam kantahin ang song na kanyang nire-request kaya nakiusap na lamang subalit sadya itong mapilit at nilait-lait pa kami, napakawalang hiya! Nayaymot man na tipong ibig na ngang murahin ay idinaan pa rin sa matinong usapan hanggang sa napagpasyahang umalis na lamang pagkat ang hirap nilang kausapin, napakaramot at hindi man lang magbigay kahit singkong duling!

^13C-Y. Mauunawaan pa sana namin kung kabilang sila sa mga relihiyon na hindi nagdiriwang ng Pasko o hindi kaya magsabi na lamang ng patawad kung di ibig ang magbigay, ang kaso hindi’t may narinig pa kami sa kanila. Sa totoo lamang, may mga tao talagang sadyang mararamot at walang konsiderasyon! Marami pa namang mga bahay kaming pupuntahan kaya di sila malaking kawalan at kapalaran na ang bahala sa kanila! Sa kakanta at sayaw, mamaos-maos na ko subalit tuloy pa rin sa pangangaroling. Kabanas lamang pagkat panay ang pagtulo ng aking uhog, kaya sa tuwing napapadaan sa mga madidilim na eskinita’y humihiwalay sa kanila upang suminga. Marami mang bagay ang humahadlang, basta gusto mo, gagawin pa rin. Bandang Alas-nuebe nang matapos kami sa pangangaroling at pagkabalik ng Recrap, kahit magpapasko ay may nadatnan pa ring nag-aaway.

^13C-Z. Bukod sa palitan ng naglalagablab na salita ay halos magpatayan na nga sila at ayaw paawat sa isa’t isa kahit marami na ang umaawat. Magbibilang na sana kami subalit naantala dahil inawat pa ni Ate Sheryl ang isa sa mga taong sangkot sa matinding hidwaan, nasa kanya pa naman lahat ng perang nalikom mula sa pangangaroling. Nang mahimasmasan ang bawat isa sa kanila ay saka lamang sinimulan ang pagbibilang at nag-uumapaw ang galak sa dibdib dahil umabot ng kulang-kulang isang libo lang naman ang natanggap ng Aguinaldo at tig-iisang daan kami. Umuwi akong nag-uumapaw ang kaligayahan dahil madadagdagan muli ang laman ng pitaka. Eksakto Alas-dyis na pala ng gabi, dalawang oras bago sumapit ang Pasko, wala nang ginawa kundi lumamon at magpakabusog sa samu’t saring pagkaing maghapong pinagkaabalahan nina Mama. Namumugto na ang mata sa kaantukan subalit pinili pa ring hintayin ang Pasko kaysa sa ihimlay na ang sarili.                           

December 25, 2018
Tuesday
(Christmas Day)
Year VI-359

^13D-A. Araw ng kapanganakan ng ating tagapagligtas. Kung ang ating panginoon na siyang ginagalang at sinasamba, sa Sabsaban lamang ipinanganak, tayo pa kayang mga tao lamang na hindi hamak na maliit sa kanya kaya huwag ikahiya kung saan ka man ipinanganak, huwag din maging mapagmataas at palalo sa kapwa dahil ang Diyos, nakukuhang magpakumbaba nung siya pa mismo ang naghugas sa paa ng kanyang mga alagad, dapat tayo rin.  Sumapit na ang Alas-dose ng hating-gabi na dapat sana’y himbing na sa pagtulog ang bawat isa subalit damang-dama at tuloy na tuloy pa rin ang kaligayahan dahil Pasko, oras na rin upang idaos ang Noche Buena na magkakasama subalit hindi na nagawa pa pagkat mga busog na. Sinadya ko talagang hintayin muna ang pagsapit ng Pasko at sa tuluyang pagsapit nito ay saka lamang napagpasyahang matulog. Dala ng matinding pagod na tinamo kagabi, tinanghali na ko sa paggising.

^13D-B. Dahil espesyal ang araw na ito, walang ibang maramdaman kundi siksik, liglig at umaapaw na ligaya sa aking pagbangon. Pagkadungaw sa may bintana ay mga bihis na bata na akay-akay ng kanya-kanyang magulang agad ang bumungad upang mamasko sa mga Ninang at Ninong. Saktong hindi gaya ng kahapon ang lagay ng panahon pagkat maaliwalas at tila nakikisaya rin ang araw kaya naman mistulang pook pasyalan ang aming lugar sa dami ng mga namamasko at kalat na kalat ang mga tao. Ilang sandali pa at habang sarap na sarap sa paglamon ng mga panghanda ang pagdating ng mga maliliit kong pinsan mula sa Taas, as usual ay siyempre mamasko muli sila. Sa hirap ng buhay, tigbi-bente lamang ang naibigay namin sa kanila at pagkain.

^13D-C. Kaagad naman silang umalis nang makapamasko at sumama sa kanila patungo kina Auntie Andrea. Pagkatungtong ay saktong naroroon naman ang Auntie Andrea maging si Auntie Cleng. Himbing pa sa pagtulog sina Ate Bulehn kaya si Auntie Andrea lamang ang nakahuntahan ko at marami talagang bagay ang matutuhan sa kanya kapag ito’y kausap. Sayang nga lang pagkat wala ang Tito Allan, nagbibigay pa naman iyon ng pera kahit hindi naman ako namamasko sa kanya, lalong-lalong hindi Ninong subalit ayos lamang dahil sa edad kong ito’y ako na marahil ang magbabahagi ng pamasko sa kanila, hindi nga lang magawa pagkat wala pang kakayahan. Maya-maya pa ay nagpaalam na ko sa kanila at habang naglalakad pauwi ay saktong nakasalubong si Sister Claire.

^13D-D. Inaya niya ko na sumama sa pagtungo nito sa bahay nina Pastora Leah. Sa una ay medyo nag-aalangan pagkat hindi pa nakakabihis at baka mamaya niyan ay mapahiya pa dahil sa suot subalit nang mapaliwanagan ay sumama na ko. Saktong naroroon sina Aling Pammy kasama ang mga anak nito at iba pang kaanak ni Pastora Leah pagkatungtong namin sa kanilang bahay na masayang nagsasalo-salo sa mga handa. Nahihiya man dahil Pasko naman at sa pagpupumilit nina Sister Claire ay nakikain na ko, kahit busog pa. Madaming nakahaing pagkain sina Pastora Leah subalit sa sobrang kabusugan, hindi lahat ay natikman, sayang at mukhang malinamnam at masasarap pa naman.

^13D-E. Matapos ang kanya-kanyang kainan ay nagpalitan na sila ng regalo sa isa’t isa at nagpamudmod na ng regalo si Pastora Leah sa kanila. Kahit hindi nakatanggap ay masaya pa rin dahil ipinaramdam nila sa akin na welcome ako at tanggap bilang kapamilya, kahit kamakailan lamang nila ako nakilala, iyon ang mahalaga. Bandang tanghali nang makauwi ako’t saktong sina Papa at Kuya Al na lamang ang nadatnan ko. Dahil hindi masama ang timpla ko at medyo namamaos, inihinto ko muna ang paglalakwatsa at nagpahinga. Kinahapunan nang umigi-igi ang aking pakiramdam. Wala pa ring pinagbago sa lugar namin pagkat kahit Pasko, may nag-aaway pa rin at grabe pa kung mag-away dahil nakukuha pang mag-eskandalo, di na nahiya at wala na ring respeto sa mga sarili.

^13D-F. Kung may samaan ng loob o hindi pagkakaunawaan ay palipasin muna pagkat isang araw lamang ang Pasko. Ang pangit lamang kasi at nakakalungkot na may nakikita kang nag-aaway na tila dinaig pa ang nagsasabong na manok kapag Pasko o may mahalagang okasyon. Gawa na nababagot ng lagay, tamang lakwatsa muli ako. Kina Angelica sana ako bibisita, para na rin makikain pagkat makapal-kapal ang aking mukha tuwing Pasko, kaso wala ang mga ito kaya kina Ate Bing na lamang ako nagtungo. Sa totoo lamang, kahit hikahos kami sa buhay at hindi na gaya nitong mga nakaraang taon ang Pasko, mapalad pa rin dahil hindi kami gaya nina Ate Bing na walang handa at nagtatiyaga na lamang sila sa lutong Longganisa. Wala man silang handa, may dapat pa rin akong kainggitan dahil nagkakasundo naman sila at masaya. Kung sino pa nga yung mahihirap o wala na halos makain, sila pa ang nagkakasundo at masusumpungan ang saya dahil maligaya pa rin sila kahit anuman ang mangyari, kapag mayayaman naman, karamihan sa kanila’y palaging malungkot at marahil ay tama ang sabi-sabing prone sila sa Depression.

^13D-G. Saktong naghihingalo na ang liwanag nang dumating sina Mama bitbit ang samu’t saring mga pagkain kaya kahit patapos na ang Pasko ay madami pang nakahaing pagkain at tuloy-tuloy lamang sa paglantak kahit halos pumutok na ang Tiyan sa kabusugan. Bandang gabi nang bumalik ako kina Ate Bing pagkat Mangangaroling muli kami. Hindi lamang kami kaagad makapagsimula pagkat hirap hagilapin ang iba pang makakasama at panay pa ang paglalasing ni Ate Sheryl na tipong hirap awatin. Panay na ang pangungumbinsi na sumama sa amin, kaso sa dami ng nainom nito’y mukhang mahihirapan kami.

^13D-H. Gabi na subalit patuloy pa rin sa pagsasaya ang mga taga-Recrap at panay pa ang lagok ng alak. Pasko pa lamang ay mistulan na ngang sinasalubong ang Bagong Taon dahil marami na rin ang nagpapaputok ng kwitis at ang saya. Tila malabo nang matutuloy ang aming pangangaroling pagkat lasing na lasing na si Ate Sheryl at kulang-kulang pa kami kaya napagpasyahang umuwi na lamang. Tila napakahaba ng araw na ito sa akin at sa pagod, kahit mababaw pa lamang ang gabi ay ninanais nang matulog, hindi naman makatulog dala na napakaingay ng mga nagsusugal. Wala ibang ginawa kundi magtiyaga at gumawa ng paraan para makatulog. Ang bilis nga naman ng oras at hindi akalaing matatapos nanaman ang Pasko.              

December 26, 2018
Wednesday
Year VI-360

^13D-I. Natapos man ang Pasko ay hindi pa rin natatapos ang saya ng mga sambayanang Pilipino dahil sasalubungin naman ang paparating na Bagong Taon. Hindi naging maganda ang gising ko ngayong umaga pagkat sinisipon at nahihirapan pang magsalita dulot ng pamamalat. Sa sama ng pakiramdam ko, parang lalagnatin subalit hindi nagpahalata pagkat ayaw ko nang makadagdag pa sa pag-aalala ni Papa at mga gastusin. Medyo kaya-kaya pa naman ng aking katawan kaya nakuhang gampanan ang gawaing bahay at nagwalis-walis at punas. Hindi ako gaanong nagpakapagod sa takot na mauwi sa pagkakasakit at mahirap na, baka magdildil na lamang kami ng asin sa araw-araw. Nang malinisan ang kaloob-looban ng aming mumunti ngunit masiyahing balor, pagsusulat ng kwento ang aking pinagkaabalahan.

^13D-J. Maya-maya pa, naisipan kong gawing pampalipas oras ang panunuod ng Telebisyon. Isa pa talaga sa problema ng mga Pilipino ang kakulangan ng disiplina, paano taon-taon na lamang sa tuwing matatapos ang Pasko, gabundok na mga basura at kalat ang tatambad sa mga pook pasyalan na kung saan-saan pa nakahambalang. Kahit sabihing may tagalinis naman kaya ayos lamang na magkalat, kahit saan pa’y hindi tamang palaging iasa sa kanila ang mga kalat at matuto naman dapat sana na itapon sa tamang tapunan. Ang problema kasi sa atin, iniisip na porket na may taga-gampan ng responsibilidad na dapat ay tayo ang gumagampan ay hindi na mangingiming magkusa at iaasa na lamang.

^13D-K. Kaya isa pa sa dahilan kung bakit hindi umaasenso nang husto ang ating bansa dahil karamihan sa atin ay hindi pa marunong tumayo sa sariling paa at parating iaasa sa iba lalong-lalo na sa pangulo. Medyo sumasama na ang pakiramdam kaya minabuting magpahinga na’t huwag nang magpakasawa pa sa panunuod ng Telebisyon. Kinahapunan at dala na tila namamaga ang Lalamunan sa sakit at hindi na halos makapagsalita dulot ng pagkapaos, kahit masama ang timpla’y tumungo pa rin ako sa Taas upang bumili ng Strepsils. Saktong nag-uulan-ulan pa’t bahala na sa kung anuman ang kahihinatnan. Maging sa gabi ay patuloy kong nararanasan ang masakit na Lalamunan at masamang pakiramdam, bumibigat na rin ang ulo kaya hindi na nagpakapuyat pa. Yung pakiramdam na kung kailan magbabagong-taon na, saka naman sumasama ang aking lagay subalit naniniwala at umaasa pa rin na magiging maganda ang buhay sa darating na taon.             

December 27, 2018
Thursday
Year VI-361

^13D-L. Medyo namamaos pa rin ng lagay at sinisipon pa subalit hindi na kasing sama ng kahapon ang aking pakiramdam kaya maganda pa rin ang dating ng umaga sa aking pagbangon. Pagkaalmusal, diretso gawaing bahay ako. Kahit sinisipon at binabahing pa nga’y walang dahilan upang tumigil sa pagwawalis, kahit paminsan-minsan ay nakakalanghap na ng alikabok. Gaya lamang ng pag-abot ng pangarap na kahit anong mangyari, gaanoman kahirap ay aabutin mo pa rin dahil iba talaga ang nagagawa kapag gusto mo at sinasapuso. Matapos ang gawaing bahay, nagpahinga muna ako at nagpahangin sa labas. Habang mag-isang nagpapahangin sa labas at nakatingin pa sa kawalan ay biglang sumiklab muli ang hidwaan sa pagitan namin ng ate dahil sa pagbibiro ko kay Mama nang bigyan nito ng pamasko ang kanyang inaanak.

^13D-M. Sa kanyang mga sinasabi ay para bang napakalaki ng nagawa kong pagkakasala kay Mama, napakaeksaherada samantalang mas malala pa nga ang sinabi nito sa akin, sa harapan pa mismo ng mga kamag-anak namin, tapos makapagsalita akala’y napakalinis niya kaya hindi maiwasan ang mayamot. Dala na hindi ko na matanggap ang mga sinasabi nito, hindi na mapigilan ang makipagsagutan sa kanya. Humupa naman kaagad ang hidwaan naming magkapatid subalit panandalian lamang iyon pagkat nang magparinig ito sa akin, muling nagising ang yamot sa dibdib at nagawa pa ring magparinig. Sarap patulan ang mga taong walang ginawa kundi tingnan ka ng masama at husgahan. Ayaw ko naman magpang-abot kami kaya lumabas na lamang at doon ibinuhos lahat ng hinanakit.

^13D-N. Bakit ganon, kahit magpakabuti at bait ako, hindi pa rin nagbabago ang tingin nila sa akin. Minsan na nga lang ako magbiro subalit sa halip na matawa sila, nasasaktan pa, samantalang pinag-iisipan muna ang sasabihin bago magbitaw, ano ba kayang problema nila sa akin? Nakaka-guilty lamang dahil nadadamay pa si Papa sa pag-aaway namin ni ate at nakakadagdag pa sa kanyang stress. Todo hingi ako ng paumanhin kay Papa nang humupa ang hinanakit sa dibdib. Hanggang kailan kaya ganito, yung tipong may lamat sa relasyon namin magkapatid? Sa totoo lamang, hindi ko mawari kung malayo ang loob namin sa isa’t isa, marahil ay may ugali itong hindi ko lubos maibigan. Kinahapunan at dahil hindi naman makagala-gala gawa na sumasama muli ang pakiramdam, panunuod na lamang ng telebisyon ang naging pampalipas oras. Kinagabihan at dahil hindi pa makatulog gawa na maingay sa labas dulot ng mga nagsusugal sa burol, nilibang muna ang sarili sa pagpe-Facebook at Youtube. Inabot na ng hating-gabi nang tamaan ako ng kaantukan.          

December 28, 2018
Friday
Year VI-362

^13D-O. Hindi naging maganda ang gising ngayong umaga pagkat gaya nitong mga nakalipas na araw ay muling inaatake ng sipon. Sinisipon man ay hindi naman nito napigil ang aking mga balakin sa araw na ito at nakapagsulat pa rin ng kwento. Dahil sinamahan ni ate si Papa sa Court of Appeals upang asikasuhin ang kanyang retirement fee, nadagdagan ang aking gawain pagkat kailangang tulungan si Mama sa pag-aalaga kay Baby Anya. Pagkabilis-bilis nga talaga ng panahon pagkat habang pinagmamasdan ang aking pamangkin, parang kailan lamang nang tangan-tangan pa siya ng ina anumang oras at ingat na ingat sa bawat paghawak at baka mabalian, madalas din itong pinapasuso at pinapaarawan pa nga sa tuwing sasapit ang umaga, pero ngayong walong buwang gulang na siya, may kakayahan nang makapaglakad kung may andador na susuporta sa kanya, may kakayahan na rin makapagbigkas-bigkas ng kung ano-ano kahit hindi naman maunawaan at higit sa lahat, may kakulitan na rin ito, kung ano-ano pa ngang mga bagay ang kanyang hinahawakan at saan-saan pa nagtutungo na tila nag-e-explore.

^13D-P. Habang pinagmamasdan ang batang si Anya na wala pang muwang sa bawat pangyayari ngunit may kalikutan na, napapaisip kung ganyan din ba ang aking nagagawa nung kagaya pa lamang niya, malikot at saan-saan lumilipa. Kamusta kaya sina Mama habang wala pa kong isip, natutuwa kaya sila o nayayamot? Ano-ano kaya ang mga nagagawa at ginawa ko nung sanggol pa lamang? Mga bagay na naglalaro sa aking isipan at kay sarap marahil ang mabuhay kapag isa ka pa lamang na sanggol dahil walang masasayang ni katiting na oras sa pag-aalaga sa’yo at bantay-sarado ka talaga subalit mahirap din dahil lahat ng ibig gawin, hindi magagawa pagkat napakalimitado lamang ng kakayahan at masyado ka pang pinaghihigpitan ng magulang dahil lang naman sa matinding pagmamahal.

^13D-Q. Kahit abala sa pagsusulat ng kwento ay nagawa pa ring isantabi, matulungin lamang si Mama sa pag-aalaga at makipaglaro na rin kay Anya. Mga bandang hapon nang dumating sina Papa at ate at magandang balita ang pasalubong nila sa amin pagkat kahit hindi pa nito nakukuha ang pera mula sa retirement fee ay may natanggap muli itong pera mula naman sa Social Security Service, kaya naman may dala silang pasalubong at masayang pinagsalo-saluhan. Nagpapasalamat talaga ako pagkat hindi pa rin hinayaan ng Diyos na maghikahos kami ng husto, sa kabila na wala pa kong trabaho at kinailangan pang bitawan ng ate ang kanyang trabaho alang-alang sa mumunti naming prinsesa. Sa sobrang dami ng kinain, halos mabundat nang husto at hindi na marahil makakapaghapunan pa. Maganda man ang natamo naming balita, hindi naman maganda para sa lahat pagkat kung kailan malapit nang sumapit ang Bagong Taon, saka naman may paparating na bagyo at nagbabanta nang manalasa sa Kabisayaan. Dahil sa Bagyong Usman na humabol pa bago tuluyang magtapos ang taon, naging maulan ang gabi, sarap tuloy ang matulog.                   

December 29, 2018
Saturday
Year VI-363

^13D-R. Dahil sa Bagyong Usman na kasalukuyang nananalasa sa Kabisayaan at maging sa Kabikulan, bukod sa maulan ay naging napakalamig din ng umaga. Sa lamig na tipong nagyeyelo, nahirapan ako sa pagbangon at sarap ibalot ang buong sarili sa makapal na kumot. Buong umaga ay naging napakasungit ng panahon at bukod sa walang patid ang buhos ng ulan ay pabugso-bugso rin ang ihip ng hangin kaya aakalain mong dumadaan sa Kalakhang Maynila ang bagyo kahit Hanging Amihan lamang. Dalangin na kahit maraming dalang ulan ang bagyo sa kabila na hindi naman kalakasan ay hindi sana ito magdulot ng mga pinsala. Napakalamig talaga ng panahon kaya nakakatamad ang maligo at gusto’y matulog na lamang sa maghapon.

^13D-S. Maging sa tanghali’y tuloy-tuloy ang mabagyong panahon subalit nagpapasalamat pa rin dahil hindi naman kalakasan ang hangin at bukod pa roon, humina na ang bagyo at isa na lamang ganap na Low Pressure Area. Dahil hindi naman makalabas ng bahay dulot na nagtataray ang panahon, buong pamilya kaming nakahilata lamang at natutulog. Kinahapunan at sa kabila na nag-uulan-ulan ay bumisita pa rin ang aming kamag-anak at pinsan ko na si James (Gallardo). Para malibang at hindi naman mabagot, kahit tahimik lamang ito’t hindi pa palakibo ay tamang entertain lamang sa kanya at usap-usap ng kung-ano-ano.

^13D-T. Maya-maya pa at dahil humupa na ang ulan, naisipan kong ipasyal si James sa iba pa naming kaanak. Kina Tita Arlene namin naisipang magtungo at saktong naroroon naman ito na abalang-abala sa pagbibihis. Nandoon rin ang pinsan ko na sina Jaypee at Gio maging si Auntie Bagting at tamang kwentuhan lamang kami magkakamag-anak. Habang tumatagal ang pananatili sa kanila ay sumasaya at sarap ang aming usapan hanggang ito si Auntie Bagting, bigla akong inudyok na uminom ng alak. Hindi ko ugali ang uminom kaya panay ang tanggi ko sa kanila subalit panay ang kanilang pagpupumilit at sinabihang hindi raw tunay na lalaki.

^13D-U. Batid ko naman sa sarili na isang binabae at tanggap na iyon subalit ang problema, hindi nila alam ang tunay kong kasarian at natatakot na baka magbago ang pakikitungo nila sa akin oras na malaman kaya hindi magawang makapagtapat, bagkus ay sinasakyan na lamang ang kanilang mga patutsada hanggang sa napasubo na nga. Hindi ko talaga tipo ang lasa ng alak kaya kahit isang baso lamang, hindi magawang maubos at nasasamid subalit itong si James, ang lakas makalagok ng alak at hindi man lang malasing-lasing kahit nakakadalawang bote na ng alak, tibay din ng katawan, samantalang ako’y nasusuka na habang pinipilit ubusin ang isang basong alak. Hindi ko akalain na palainom pala ang mga kamag-anak ni Mama pagkat maging si Auntie Bagting at dalawa ko pang pinsan ay halatang sanay na sanay na sa alak.

^13D-V. Sige pa rin sa pagtagay si James lalo nang dumating si Uncle Boy at bukod sa Alcoholic itong si James, ang lakas din nitong makasigarilyo at halos maliyo na nga dahil sa walang pakundangan nitong hithit-buga. Naiinis lamang ako sa kanya pagkat masyadong mabisyo at hindi rin marunong makiramdam pagkat Alas-nuebe na ng gabi, panay pa rin ang inom. Balak ko na sana siyang iwan kina Tita Arlene pagkat kanina pa uwing-uwi, kaso kargo ko ito at kasalanan pa kung sakaling may mangyaring hindi maganda sa kanya kaya hinintay ko na lamang sila matapos sa pagtagay.

^13D-W. Kung ganyan at ganyan lamang ang kanyang gagawin, ang maglasing at manigarilyo, maigi na lamang ay huwag na siyang makagawi sa amin dahil ayaw na ayaw ko sa mga taong bukod sa mabisyo, hindi pa marunong makiramdam! Malapit nang sumapit ang Alas-dyis nang mapagpasyahan na ni James na umalis at dala ng sobrang kalasingan nito, kung ano-ano na ang nasasambit at pasuray-suray na nga kung maglakad kaya nagpresinta na si Uncle Boy na samahan kami sa pag-uwi. Sa pagod at lamig pa ng panahon, diretso hilata ako sa kama. Hindi naman makatulog pagkat sinisipon nanaman.       

December 30, 2018
Sunday
(Rizal Day)
Year VI-364

^13D-X. Ngayong araw ginugunita ang kamatayan ng ating pambansang bayani na si Jose Rizal at hindi nga matatawaran ang kabayanihang ipinakita niya, mapalaya lamang tayo mula sa mga mananakop na Kastila at handang lumaban, kahit buhay pa ang naging kapalit niya. Alam naman natin na mahirap ang maging kagaya ni Jose Rizal subalit sana taglayin pa rin kung anumang katangian ang mayroon siya, ang pagiging matapang at handang ipagtanggol ang sariling bayan subalit hindi nangangahulugan na kailangan mong magbuwis ng buhay, maipagtanggol lamang ang mga kababayan dahil maraming paraan. Bandang Alas-kwatro ng umaga ako nagising. Patuloy pa ring sinisipon at sa sama ng timpla, pakiwaring lalagnatin. Magbabagong-taon pa naman at hindi ibig na salubungin ito na nakaratay lamang sa higaan kaya gumawa ako ng paraan para hindi lagnatin. Masyado pang maaga kaya pagkaalmusal at inom ng Neozep at Paracetamol, nagpahinga muna ako. Pagkagising ay bahagyang bumuti-buti ang aking pakiramdam kahit nanatiling sinisipon.

^13D-Y. Dahil wala naman ibang gagawin sa bahay, napagpasyahan kong dumalo sa Sunday Mass nina Pastora Leah. Tumungo muna ako sa Recrap pagkat batid kong nagsisimba rin doon si Regine at upang may makasabay ako subalit hindi naman maaya pagkat abala ito sa paglalabandera. Biglang naghari ang tuwa sa dibdib nang makitang naroroon sina Annie at Gelyn. Nanatili muna ako sa kanila at nakipagkwentuhan. Sa sarap kakwentuhan nilang magkakapatid, hindi namamalayang tumatagal na sa kanila at nakaligtaang may lakad pa pala ako. Pagkarating sa bahay-sambahan, saktong nagsimula na ang worship. Nakakalungkot lamang dahil wala sina Sister Claire at Aling Pammy at si Pastora Leah lamang ang naroroon. Tuloy pa rin ang pag-awit at kasiyahan kahit marami ang wala sa amin at pagkatapos ay nagkaroon muna ng Testimony.

^13D-Z. Isa sa nagbigay ng testimonya si Pastora Leah at nakaka-inspired dahil sa kabila na lubhang napakabigat ng kanyang pinagdaanan, hindi ito sumuko at ipinagpatuloy lamang ang pananalig sa Diyos hanggang sa nalampasan niya ang mga pagsubok nang may katagumpayan. Nakakabilib talaga ang katatagang ibinahagi niya sa amin at sana maging gaya ko siya na hindi basta-basta nawawalan ng pag-asa, kahit puro kabiguan na ang dumarating sa buhay. May ilan pa sa amin ang nagbigay ng testimonya at ilang sandali pa nang ganap na magsimula ang bible study. Nagkaroon pa ng ilang kaganapan bago magtapos ang Sunday mass at sa totoo lamang, ngayon lamang ako nakapunta sa Christian Church na may mga kapatiran na ipagdadasal ka at iyon ay kanya-kanya. Matapos ang Sunday Mass at sa halip na umuwi ay tumungo pa ko ng Ever Gotesco Mall upang bumili ng inhaler at lobo na gagamitin sa pagsalubong sa Bagong Taon.

^13E-A. Naging maulan ang panahon kaya kahit may baong payong ay hindi pa rin maiwasan ang mabasa habang naglalakad, sinisipon pa man din. Nakabili naman ako kaagad ng inhaler, hindi nang lobong lumilipad at ang hirap makahanap ng ganung klase. Lumalakas na ang ulan at sa takot na lumala ang aking kondisyon, napagpasyahan nang umuwi. Kinahapunan at nang tumila na ang ulan, naisipan ko muling bumisita sa bahay nina Regine. Tamang kwentuhan at lokohan muli kami ni Annie at laughtrip kami ng mga oras na iyon. Sa sayang kakwentuhan ni Annie, nawawalan na ng hiya at nagiging madaldal na rin. Inabot na ko ng gabi sa kanila at saktong maghahapunan na rin sila kaya napagpasyahang umalis na. Diretso kaagad ang mata sa pagtutok ng Telebisyon at matutulog kapag dadapuan na ng antok.                   

December 31, 2018
Monday
(New Year’s Eve)
Year VI-365

^13E-B. Sa wakas, Bisperas na ng Bagong Taon at nasa huling araw na pala ng 2018. Tila hindi magiging masaya ang pagsalubong sa Bagong Taon pagkat maulan at tila nagluluksa ang kalangitan sa dilim. Sarap nga naman ang matulog pagkat bukod sa nag-uulan-ulan ay may kalamigan din ang panahon subalit kailangan nang bumangon pagkat marami pang dapat asikasuhin at balakin ngayong huling hirit na ng taon. Tila nag-iba na nga ang paraan ng pagsalubong ng Bagong Taon pagkat hindi gaya nitong mga nakaraang taon, umaga pa lamang ay may maririnig ka ng mga mangilan-ngilang putok, mapalupa man o kalawakan at nakakarindi na rin ang busina ng mga torotot, subalit hanggang sa mga oras na ito ay napakakalmado ng kapaligiran at walang ni isang putok ang mauulinig, tila nga hindi sasapit ang Bagong Taon at ordinaryo lamang ang araw. Wala man halos patid ang pag-ulan, hindi pa rin nito napigilan ang mga kapit-bahay na maghanda-handa at yung ilan pa nga’y nakabarikada na ang mga Sound System at Videooke para sa magdamagang kasiyahan.

^13E-C. Umulan man o umaraw, tuloy pa rin nga ang selebrasyon ng papasok na taon, kahit inaasahang kakaunti na lamang ang paputok at mga magpapaputok dahil sa patuloy na kampanya ng gobyerno sa pagbabawal ng paggamit ng paputok. Kung ikukumpara’y mas masaya pa nga nitong mga nakalipas na taon dahil marami ang paputok subalit maigi na rin iyon kaysa naman marami ang mapahamak nandahil sa paggamit ng paputok. Marahil ay dumating na ang panahon na kung kailan safe na safe ang magiging pagsalubong sa Bagong Taon pagkat karamihan sa mga kapit-bahay namin na kilalang nagpapaputok taon-taon gaya ng mga bata, Torotot na lamang ang ginagamit at wala na rin yung mga malalakas na boga.

^13E-D. Gayunpaman ang mangyari, umaasa talaga akong magiging bwenas at kalugod-lugod pa rin ang pagpasok ng 2019. Kahit umuulan at sinisipon pa ay naisipan ko pa ring maglaba. Naantala lamang ang aking paglalaba dahil sa pagpipigil ni ama na halatang concern sa kahihinatnan ng aking kalusugan. Ayaw ko naman makadagdag pa sa konsumisyon ni Papa at baka nga salubungin ang New Year na inaapoy ng lagnat kays hinintay ko munang tumila ang ulan. Nang bahagyang bumuti ang panahon ay saka pa lamang ipinagpatuloy ang paglalaba. Ang kaninang kapaligiran na halos mabingi ka na nga sa katahimikan, tila hangin na biglang nagbago ang ihip pagkat umingay na dulot ng mga tugtog pagsapit ng tanghali, hindi na halos kami magkarinigan at hindi rin ako makatulog ng maayos.

^13E-E. Dahil may balak akong gawin sa pagsalubong sa Bagong Taon, kahit bumubuhos nanaman ang ulan ay umalis pa rin ako, hindi upang bumili ng mga paputok o di kaya torotot, kundi bumili ng lobo na papaliparin dahil sa paniniwalang magkakatotoo ang lahat ng iyong kahilingan oras na mag-wish ka habang pinapalipad ang lobo pagsapit ng Alas-dose at gustong-gusto kong gawin ang ganung ritwal pagkat nagbabakasaling gumanda ang buhay at palarin sa darating na taon. Sinubukan ko sa Ever Gotesco Mall, subalit karamihan sa mga mabibiling Balloon ay puro pang-Birthday lamang at wala yung para sa New Year. Sa hirap makabili ng ganung klaseng lobo, napapaisip na kung itutuloy pa ba ang balak subalit nanaig pa rin ang pagiging pursigido ko at nagawa pang magtungo ng SM Fairview.

^13E-F. Maging doon ay bigo akong makabili ng Flying Balloon kaya napagpasyahang huwag nang ituloy ang balak at napagtanto na papalarin pa rin naman kahit hindi iyon gawin, basta ipagpasadiyos lamang ang lahat ng iyong kahilingan sa buhay at magsumikap. Para sa akin, tanging Diyos lamang ang Lucky Charm, hindi sa kung ano-anumang mga materyales na kailangan isabit o isuot. Bandang Alas-singko nang makauwi ako’t gaya nitong nagdaang Pasko, masagana pa ring sasalubungin ang Bagong Taon dahil may handa pa rin kami. Pagkagat ng gabi ang pagsisimula ng kasiyahan sa bawat kabahayan at hindi na nga magkandamayaw ang mga tao sa napipintong pagpapalit ng taon.

^13E-G. Saktong humupa naman ang ulan kaya nagkaroon ng pagkakataong makapaglakwatsa at pagkaapak muli sa bahay nina Regine, anong saya pagkat bukod sa nag-uumapaw ang kanilang handa sa dami, buong angkan nilang sasalubungin ang Bagong Taon na sama-sama. Ito naman si Annie, panay aya sa aking bumili ng paputok subalit dahil sa inuubo ako, minabuting manuod na lamang. Sa halip na magpaputok dahil wala nang nagbebenta ng Piccolo, nagsayaw-sayaw na lamang kami at humipan ng torotot. Hindi ko maiwasan ang manibago dahil sa tuwing sasapit ang Bisperas ng Bagong Taon, nagpapaputok talaga kami magkaibigan at nagkakatuwaan pa nga sa hagisan, kahit sinindihang posporo lamang. Pagpatak ng Alas-nuebe nang magpaalam muna ako sa kanila at nagtungo naman sa bahay ng Auntie Andrea subalit wala naman ang mga ito. Kina Tita Arlene na lamang ako nagpunta at bukod sa kanila’y naroroon din ang iba ko pang kaanak na mga sabog na pagkat kanina pa nag-iinuman. Sumaglit lamang ako sa kanila pagkat mga lasing na’t baka abutan na rin ako ng paputok. Pagkauwi ng bahay, kahit masaya ang bawat isa sa pagdiriwang ng Bagong Taon, nakarinig pa rin ng mapupusok na salita mula kina Mama.

^13E-H. Hindi ko maiwasan ang sumama ang loob sa kanila pagkat minsan lamang ito sa isang taon, ang maki-party kasama ang mga kaibigan at kaanak, pinagkakait pa nila. Kahit nakatikim ng maanghang na salita, pagsapit ng Alas-onse ay bumalik ako kina Regine at bukod sa nagkakainan ay nag-iinuman na rin sila at hindi na nga maawat ang kabi-kabilang kasiyahan. Isang oras na lamang bago tuluyang magpalit ang taon subalit wala pang gaanong mga paputok, hindi gaya nitong mga nakalipas na pagsalubong na talagang nagpuputukan na, kaiilap din ng mga Fireworks Display na halos hindi mo na makuhaan ng video kaya hindi ko maiwasan ang manibago. Kahit walang gasinong mga paputok ngayong taon ay ramdam ko pa rin ang saya, kasama ang mga kaibigan na parang kapamilya na ang turing at hindi na rin talaga magkandamayaw ang mga tao at nagsisimula nang maging wild at nagtatalon-talon, sigaw pa.